serpent valentijn
ik wil mijn ogen naar beneden laten vallen
tot ik rode zeilen zie ik sta vaak in dun licht met kin omhoog
met benen smal en geknield
oedipale sneden die nooit eroderen
een beetje salie langs mijn bed
een ode aan het zuivere
serpent valentijn
altijd verblind en zijn weg bijtend door
twee lagen zwart katoen
giftige overuren
koning met scepter
mijn nek versierd
bijna een waarschuwing voor ge-wonden
een gedachteloze eeuw en elke seconde op papier
vallende noten een ritme moeilijk te volgen
een hoek ontvouwt zich metafysisch
tandeloos symbolisme zachtjes geurend naar super mist
grijze magie
roze schelp
borst gevloerd
tweemaal een paar handen dat ineenslaat
pentakels gehouwen in stadsgevulde huid
ik verbind me opnieuw met vuur ben dicht bij
spontane ontbranding