Hoe zouden we nu naar elkaar kijken, papa?
En wij, mama?
Bijna vier jaar zonder steunpilaar. En drie jaar dat ik jouw helder blauwe ogen mis.
Jullie vertrokken op een reis.
Als twee druppels water verschillend van elkaar. Zoals de Blauwe en de Witte Nijl.
Ik hield me lang sterk om het woord verweesd te ontwijken.
Maar het is waar dat het onwezenlijk was. Vlagen van grote vragen en van verdriet.
Een dokter zei me dat ik een wees ben.
Ik oefen wel nog steeds in thuiskomen …
Toch weet ik nog niet goed wat ik er van denk.
Werd ik dan iets anders dan jullie kind?
Jullie zullen in elk geval altijd mijn ouders zijn.
De keer daarop vroeg een arts waar jullie nu staan ten opzichte van mij.
Ik keek omhoog.
Een keer dacht ik je te zien op de trein, mama.
Ik voelde een groot verlangen.
dat voelen was sterker dan alles wat ik weet dat waar is. Over ons.
Over jullie. Al een paar jaar. En dat mijn broer en ik nu verder leven. We verjaren verder binnenkort.
God ja, ik verlangde. Het zou zo lang kunnen duren dat het pijn zou gaan doen.
Daarop volgde dan toch wat waar is.
Toch. De volgende keer dat iemand vraagt waar jullie staan, zal ik zeggen:
Naast mij. Ik heb met jullie gesproken.
Ook al waren jullie er niet. Ook al zag ik twee schaduwen in het maanlicht.
Ik heb in mijn bed gehuild als ik jullie stemmen nog eens probeerde te horen.
Zo stil was het al lang niet meer geweest. Zo naast elkaar.
Deze keer vertrek ik op een reis.
Naar Egypte. Ik geloof dat daar heel wat oorsprong te vinden is.
Een lichtzee. Opgewarmd water, opgewarmde sterren. Piramiden
op het middelpunt van de Aarde. Wij waren al eens. Vruchtbaar.
De Blauwe Nijl en de Witte Nijl worden één rivier in Soedan.
Samen vormen zij het water dat in Egypte de Nijloever laat overstromen.
Het water dat de akkers bevrucht.
Ik zal vanop onze boot in het water kijken.
Naar wortels van de Blauwe Lotus bloem.
Zaden van oorsprong, echoes van oersprong. Kiemen van Licht.
Wij waren al eens.
Misschien zie ik wel twee silhouetten in het schitterende zonlicht. Naast mij.
Misschien hoor ik jullie stemmen nog een keer.
Misschien zal het kijken naar elkaar wel vanzelf gaan.