"Als je nog trager werkt dan bind ik een huisje op je rug, een slakkenhuisje." "Je bent een diesel Evelien, een heel trage motor." In de jaren '90 konden zowel ouders als leerkrachten zich nogal wat uitspraken permitteren die vandaag tot opgetrokken wenkbrauwen zouden leiden. Destijds was dat pedagogisch verantwoorde aanmoediging. Ik vind mezelf nochtans niet traag. Ik kan aanzienlijk werk verzetten, dit combineren met een huishouden en voor een probleem bedenkt mijn brein on the go een aantal oplossingen. Toch heb ik een opgejaagd gevoel overgehouden aan al die "aanmoediging". Mijn hoofd zit al bij de volgende taak terwijl mijn lijf de huidige aan het uitvoeren is. Ik probeer met mijn korte benen het tempo van de maatschappij te volgen en ik ben buiten adem. Leeftijdsgenoten plannen hardop de tweede of derde baby terwijl de eerste nog moet komen. Ze hebben de babykamer al ingericht in het huis dat nog gebouwd moet worden. Sommige dagen vergeten de vriend en ik om de hond eten te geven. Nog een geluk dat de hond er zelf om blaft. Een diesel komt misschien traag op gang, maar hij blijft wel bollen. Eerst even uithijgen aan de zijlijn en dan de motor eens laten lopen op zijn eigen tempo. Dat is een plan.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.