Slapeloos mijn ogen
Ik kan niet wennen aan de duisternis
Ook al gingen er maanden voorbij aan die kalenders, mijn ogen blijven gekluisterd aan die ene avond
We zijn niet meer hetzelfde, dat weet ik ook wel
Jij en ik
Hoe kunnen we hetzelfde zijn?
Jij bent daar, en ik, ik ben hier
Maar sindsdien zijn mijn ogen blind, mijn oren zijn doof zonder jou, mijn tong praat niet meer
Ik heb altijd jouw gezicht in mijn gedachten
Je stem in mijn oor
Behalve jouw afwezigheid
Heb ik geen ander probleem
Zonder jou zijn is mij niet meer vreemd nu jaren later
Hoewel ik er niet echt aan kan wennen, nog niet
Acceptatie is wel gekomen in de plaats
Tijd lijkt wel steeds door elkaar geschud
Er is steeds een komen en gaan
Ik ben zelfs vergeten in welk seizoen je me van me van mezelf had gestolen
Net als je warmte die je meepakte
Ik geloof dat ik dat ook ben vergeten
Maar ik mis nog steeds iets, zonder het gevoel te kunnen terughalen
Een gebed van geduld in mijn hart
Ik heb het vandaag negenennegentig keer herhaald steeds opnieuw
Nog steeds probeer ik met kalenders om te gaan
En rijg de tijd aaneen
Je weet toch dat ik kralen had
Bestaande uit verschillende letters
Woord voor woord plaats ik ze naast elkaar
Ik probeer de tijd te bedwingen, net zoals ik deze kralen aan een draad rijg
Ik kan alleen vooruitgaan door de tijd in mijn hoofd te stoppen
Ik zei vandaag tegen de minutenwijzer dat ik de nacht in de maling wou nemen
De grote wijzer wordt nooit gevangen door de kleine wijzer
Het is hem te snel af, alweer, of dat denkt hij
Liefhebben in eenzaamheid is dus zoiets
Een lang, pijnlijk pad bergopwaarts
Ik weet niet of het alleen voor mij zo is
Ik weet wel dat de last niet op schouders rust
Altijd is het gewicht in je hart
Kijk maar naar mij
Ze zeiden altijd dat ik verder moest gaan, laat je verdriet staan
Ik heb het de hele tijd gehoord
Laat maar zeiden ze
Maar hoezeer ze het mij ook vragen
Is het zo gemakkelijk om los te laten denk je?
Men begrijpt het gewoon niet, ik krijg het niet uitgelegd aan mijn hart
Kijk
Ik vertel het je nog een keer
Jij bent medeplichtig geworden aan mijn eenzaamheid
Ik kan er niets aan doen
Ik kan je ook niet aangeven aan de morgen
Zeven dagen en vierentwintig uur ben je bij mij
Wat moet ik dan zeggen en tegen wie
Nerkiz