“Jefke! Weeral aan het dromen?”
Jefke had zijn oefening al af. Hij schrok even op. “Ja, euhm, ja meneer Lathouwers, al effekes. Komt ge niet nakijken?” Vingers intrekken wanneer de lattenkletser langskomt.
“Neem de achterkant van uw lei maar en maak de volgende oefening!”
Jefke begon eraan en was weeral snel klaar. Fluitje van een cent.
Hij was niet aan het dromen. Jefke telde de winst die hij zou maken door huiswerk van andere kinderen te schrijven. Daar verdiende hij goed mee. Hij kon dan niet betrapt worden. Laten afkijken in de klas was riskanter en enkel mogelijk voor de kinderen rondom hem.
De meester kwam nu toch nakijken. Jefke voelde zijn vingers al tintelen.
“Allez jong, gij zijt toch slimmer dan dat! Hoe kunt ge nu zo’n stomme fout maken?”
“Wablieft meester? Ik wist dat echt niet. Kunt ge het eens uitleggen?”
Meestal trok Jefke het zich niet aan. Hij wist dat het goed was. Af en toe expres een foutje maken, daar was hij bedreven in. Zo bleef hij populair en zouden zijn klasgenoten zijn hulp blijven vragen. Zijn spaarvarken zwol aan, zijn fietsdroom werd echter.
“Begrepen nu, Jefke?”
Oei, is die al klaar met zijne uitleg? Jefke haastte zich om de oefening nu goed te maken. Dan kon hij weer nadenken over zijn kansen.
Zou ik nu geld vragen aan die nieuwe hier naast mij, zo gretig om af te kijken? Opslag misschien?
“Jéfke! Stop met dromen. Ga liever aan bord de tweede oefening maken. Dan kan iedereen zien hoe het moet!”
De klas keek gespannen naar hem. Waar zát die toch altijd met zijn gedachten?
“Jéfke, nú!”
Verdorie toch, nu moest Jos niet meer afkijken. En ik was er bijna, nog vijftig frank!