Winter maakte zich gekend met een forse neerslag. Compleet onvoorbereid op haar komst wist ik niet beter dan mijn grijze mantel over mijn hoofd te trekken, en een flinke pas erin te zetten. Misschien kon ik het ergste van de val nog voor zijn. Tien verschillende trajecten liepen ieder hun gang in mijn hoofd, maar ik volgde enkel degene die de GPS me toefluisterde. Even nam ik een korte pauze van mijn geïmproviseerd onderdak onder een betonnen dak, en zette ik alle trajecten in mijn gang op stop. Diepe, koude ademteug.
Adem.
Weggedoken onder dat grijze dak, gewenteld in mijn grijze mantel, zei ik tegen mezelf:
“Vijf minuten halt.
Laat alle draden vallen.
Mijn weg ligt vooruit.
Alle momenten doen goed,
Ook deze hagel en sneeuw.”
#novembervers2025