Dus ik moet opnieuw beginnen. Ik kan niet anders. Op een bepaald moment is mijn leven gescheurd. Iemand had mijn leven in handen als was het een boek waar bladzijde na bladzijde werd uitgescheurd en versnipperd. De snippers waren voor mij. Ik moest ze bij elkaar zoeken en tegen het licht houden. Ik snapte er niks van. Ik moest mijn hoofd erbij houden. Nadenken. Puzzelen. Passen. Uitdokteren. Begrijpen. Beseffen. Dat laatste is het moeilijkste. Vandaag is weer zo'n dag waarop ik besef. Begrijpen gebeurt in mijn hoofd. Beseffen in de rest van mijn lijf. Ik verstijf. Ik voel het vooral in mijn benen. Ik bibber. Alles tintelt vanbinnen en in mijn keel nestelt zich een gevoel dat voorafgaat aan huilen. Dat huilen is voor straks. Uit mijn voeten en handen komt ijs. Ik mis iedereen. Ik werd vakkundig verwijderd toen de waarheid begon te dagen. Achteraf gezien was het niet zo slim van mij om hardop vragen te stellen aan de gelovigen van dienst. Maar wat wil je ? Wat doe je als je op je grondvesten davert ? Als de waarheid waarin je geloofde een leugen blijkt te zijn ? Als niks nog is wat het altijd leek ? Toen mijn vader viel, viel ik ook. Alsof hij degene was die me altijd al bijeenhield. Toen hij uiteenviel, ik ook. Er klopte niks meer. Ze hadden mijn vader vastgebonden. Hij wrikte zichzelf los en wandelde in zijn pyama de koude herfstnacht in . Naar huis. Maar dat vertel ik later. Misschien vertel ik beter eerst iets over mijn tegenspeelster. Die was ook niet waar, zo bleek achteraf.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.