Ik merk dat het me steeds zwaarder begint te worden je te moeten missen. Ten eerste omdat ik nu al twee teksten op één dag moet schrijven om ze enigzins door te komen. Ten tweede voel ik dat het me echt uitput en me langzaamaan weer (permanent) ongelukkig maakt. Permanent kan natuurlijk niet want dan zou ik me nooit meer gelukkig voelen, wat ik wel doe, maar enkel als ik bij jou ben. Ooit gaat dit weer over, nadat ik weer maanden liefdesverdriet over jou heb gehad en er al een andere jongen me wil troosten. Ik wil het zo graag ontkennen maar ik weet dat het zo gaat. Zo zal het altijd zijn.
Ik gebruik dit platform eerder als een digitaal dagboek en trek me dus niks aan van het niveau van mijn teksten. Als iemand ze toch zou lezen is dat oké maar het gaat snel vervelen. Daarom, als iemand dit nu zou lezen, het spijt me maar dit is gewoon pure therapie. Waarom ik het dan niet op privé zet? Geen idee, ten eerste kan ik het dan evengoed in Word typen en ten tweede, ook dit ontken ik niet, vind ik het helemaal niet erg om mijn zorgen met anderen te delen. Zielig hoor ik je denken, en geloof me dat is het ook. Ik voed me met het medelijden van anderen. Niet dat ik jou nu om medelijden vraag want daar heb ik helemaal niets aan, ik ben het gewoon gewoon om alles open met iedereen te delen. Tot hier mijn excuses die niet echt excuses zijn maar wel zo bedoeld waren.
Je moet weten dat ik al wat heb meegemaakt op vlak van liefde en vooral liefdesverdriet. Hoe bizar het ook klinkt uit de mond van een 17-JARIGE, ik meen wat ik zeg. Al meerdere keren heb ik niets liever gewild dan het gewoon op te geven en inderdaad, te sterven. Maar zelfs dat was me te veel moeite en dat is denk ik de reden waarom ik hier nu nog rondloop. Ook omdat ik "niet echt dood wou", ja die theorie heb ik ook al gehoord en dat kan zo zijn maar dat maakt het niet minder zwaar. Als ik op de momenten dat ik mijn zelfmoord plandde, had geweten dat ik ze nooit zou uitvoeren, had ik waarschijnlijk een andere snellere manier gezocht en misschien wel gevonden. Jammer genoeg of gelukkig, hangt af van welk moment ik het bekijk, kan ik niet in de toekomst kijken. Iemand anders kan dat wel. Ik geloof helemaal niet in waarzeggerij, ik vind mezelf niet bepaald goedgelovig maar dit is echt speciaal. Een paar maanden geleden ging ik voor het eerst bij een vriendin van mijn mama langs om voor de zoveelste keer te "praten". Ze vroeg me toen nog eens terug te komen en dat deed ik ongeveer een maand later. In die periode had mijn toenmalig vriendje/lief onze relatie beëindigd. Toen ik haar dit vertelde reageerde ze dat ze dat eigenlijk al sinds onze vorige ontmoeting wist. Ik was niet onder de indruk want dit kan natuurlijk iedereen zeggen. Toen ging ze verder en vertelde dat ze had gemediteerd voor ik kwam (mediteren zal ik altijd iets bizar vinden en zeker in deze context). Tijdens die meditatie werden haar "dingen doorgegeven", je weet wel, van engelen ofzo. Nog steeds was ik niet onder de indruk. Dat was ik pas toen een paar maanden later uitkwam wat ze me toen vertelde. Ik zou een nieuwe jongen leren kennen, die ouder was en het zou niet lopen zoals ik dat gewoon was of verwachtte en dit alles zou voor nieuwjaar beginnen. Ik hield dit wel in mijn achterhoofd maar dwong mezelf er niets van te geloven. Enige tijd later, ik heb geen idee meer hoeveel tijd exact, was er een leidingsfeestje waarop ik net iets te veel gedronken had en met één van de leiders naar buiten ging. Wat er gebeurde durf ik zelfs hier niet te zeggen (daar kan je je zelf wel al wat bij voorstellen). Ik wist niet wat te doen en was verbaasd (in de zeer negatieve zin van het woord) over waar ik toe in staat was. Dat was ik gewoon niet. Toch bleef hij door mijn hoofd spoken, dagen, zelfs weken later zag ik nog steeds beelden van die avond voor mij. Ik kon niet ontkennen dat dat me hielp om mijn ex-lief uit mijn hoofd te zetten, die voor de duidelijkheid nog steeds in mijn klas zat. Meer dan een maand na dat feestje, was er nog een gelegenheid waarop ik wel even alleen met hem kon zijn en stiekem hoopte ik daarop, ook al had het me de vorige keer zo verward. Ik zat de hele avond met hem in mijn gedachten en wou niets liever dan dat hij met mij zou praten en uiteindelijk even samen weg wou gaan. Ik besefte zelf ook wel dat het mij enkel om zijn aandacht ging en niet om hemzelf, maar ik kon me niet bij hem vandaan houden. Op het einde van de avond lukte het mij dan bij hem te gaan zitten en wat in een groepje mee te praten. Uiteindelijk eindigden we samen aan de muziek en kon ik hem verbazen. Hij was zo onder de indruk dat hij die avond toch wel bij mij wou slapen, maar hij had wel enige overtuiging van mijn kant nodig. Achteraf gezien had ik daar natuurlijk spijt van want voor hem draaide het waarschijnlijk gewoon om de seks en dan is het normaal dat een jongen niet weigert als je hem vraagt of hij niet bij je wil liggen. Ik sliep verschrikkelijk slecht. De volgende ochtend was hij verward en zonder een woord te zeggen liep hij naar de grote zaal waar de anderen lagen te slapen en sliep daar gewoon verder. Mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme deuk en ik snapte zijn reactie helemaal niet. Achteraf begon hij mij vaker berichtjes te sturen en sindsdien is onze "relatie" alleen maar geëvolueerd. De andere teksten op dit profiel gaan bijna allemaal over hem en mijn niet verdwijnende twijfel of hij me gewoon gebruikt of niet. There's more to the story ofcourse, maar dat schrijf ik wel eens op als ik nog eens veel tijd en zin heb. Als ik nu aan buitenstaanders vraag wat ze hiervan vinden is de conclusie overduidelijk dat hij me gebruikt. Dat neem ik niemand kwalijk. Maar laat ik je misschien toch nog even vertellen wat er daarna gebeurde. Ik weet niet meer wanneer ik hem de derde keer heb gekust (of iets meer dan dat) want dat is ondertussen alweer een paar maand geleden. Ik weet alleen dat er al veel vordering is gekomen in wat wij hebben. Het is enkel door hoe het begonnen is en door mijn eigen onzekerheid dat ik zo vaak aan zijn oprechtheid twijfel. Wie probeer ik eigenlijk te overtuigen? Het enige dat ik zoek is geruststelling en wie kan mij die geven? Enkel hij en ikzelf. Op nieuwjaarsdag stelde hij zelf voor om aan de rest van onze leidingsgroep toe te geven dat het misschien iets kon worden. Daaruit lijkt het mij dat hij er mee bezig is en het toch zou overwegen. Het enige probleem is dat het nog lang kan duren tot hij het officieel wil maken en ik weet dus niet of ik dat zo lang volhoud. Ik zou het hem misschien moeten vragen maar ik wacht tot ik het besproken heb met iemand die er meer verstand van heeft. Ik besef dat ik dit niet had moeten typen om me beter te voelen want dat doe ik nu niet en het enige dat ik geschreven heb is het negatieve. Ik heb niks verteld over die ene keer dat hij twee uur lang gewoon naast me lag en met me praatte en lachtte en mijn arm streelde. Het spijt me.