Het is weer zo ver, de supermarkt heeft een nieuwe spaaractie met bioloog/ merchandisegigant Freek Vonk. Mijn 11-jarige zoon is fan en spaart met een tegen manie aan schurend fanatisme de dierenplaatjes. Wanneer wij thuis komen van een rondje boodschappen stort hij zich al bij de voordeur op de tassen. Niet om de pakken havermelk mee in de kast te ruimen uiteraard. Hij is ook ineens gemotiveerd om zelf inkopen te doen. Dat hij daarbij 2 x de gevraagde hoeveelheid chips mee neemt om nóg meer merch te scoren en in de supermarkt de hele bak plaatjes leeg graait, nemen we dan maar voor lief. Dat leeggraaien wordt overigens toegestaan door de medewerkers van de supermarkt (die hebben de spelregels namelijk al op dag 2 van de actie naast zich neergelegd) ik moedig dat niet aan. Een spaaractie suggereert een proces van het beoefenen van geduld, ruilen en reikhalzend uitzien naar de volgende mogelijkheid je verzameling uit te breiden. Daarvan is hier geen sprake. Op dag 8 van de actie heeft hij zijn eerste boek al vol en liggen alle “dubbele” rondgeslingerd in mijn woonkamer.
Bij de plaatjes en het dierenboek hoort ook nog een soundbox. Volgens Freek en de AH gaat het aanschaffen van deze spullen het uitsterven van bedreigde diersoorten tegen. Dus heeft mijn zoon de complete set. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de hele zooi al cadeau gedaan had, weekdier dat ik ben, voordat ik op de hoogte was van de benarde positie van de tijgerpistoolgarnaal en de Capibara. Dat de actie als hoofddoel heeft mensen te manipuleren (of ‘aansporen’ als je dat aardiger vindt klinken) meer boodschappen te doen dan ze van plan waren omdat Abel nog een boshommel aan zijn verzameling wenst toe te voegen, dat weet ik eigenlijk heus wel. Maar ik vind het ook leuk, een educatieve spaaractie. In eerste instantie.
Vervolgens zit ik op zaterdagochtend, spijt te hebben van mijn keuzes. Na een drukke week begin ik deze weekenddag met een ontspannen ochtendritueel met koffie aan de eettafel. Ik blader in mijn favoriete tijdschrift waar ik normaal gesproken nooit aan toe kom. Voor mij lag de Juli editie, het is inmiddels bijna herfst.
“Grhhhhh grhhhhh” hoor ik vanuit de zithoek.
Een vogelbekdier.
“Cool hé mama?” roept mij zoon met een begeleidend verhaal waarin ik leer dat een vogelbekdiermama melk geeft zonder tepels. Net waar ik op zat te wachten deze zaterdagochtend. Ik knik en mompel dus iets in de trant van “goh, nou dat is inderdaad echt heel bijzonder zeg” en probeer nog een bladzijde te lezen.
“OEHAWAAAHAAAHAAAAHAAAA”
“OEHAWAAAHAAAHAAAAHAAAA”
“Bij uitstek het geluid van de gewone Kookaburra, een ijsvogelsoort” licht mijn zoon toe. “Oké, nou wat leuk jongen. Ik lees nog heel even verder” probeer ik nog maar ik weet al dat ik mijn beeld van een relaxte start van mijn dag bij moet stellen.
Ik leer een hoop bij het komende uur, niet uit mijn tijdschrift. Zo leer ik dat een egel een angstaanjagend geluid produceert, een Tokeh haar eigen naam roept en een pijlstaartrog klinkt als een stoplicht wat op rood staat. En dat Freek-plaatjes niet goed blijven zitten in het daarvoor aangeschafte boek. Dat ook.
Het geluid wat ik maak bij het uitglijden over de stapel plaatjes op de grond is er niet een voor in de boekjes. Dus ik brul dan maar beter in mijn eentje.