Sprankel

25 sep 2022 · 8 keer gelezen · 0 keer geliket

Het kalme leven. 

Alleen de wind steekt
een stokje voor 
eeuwige rust. 

De grijze lucht
mantelt zich over 
de snelweg. 

In mijn kleine wereld
wapen ik mij tegen 
het keren van de 
dagen. 

Een lantaarnpaal
grijs, zoals het hoort,
beweegt op en
neer. Het licht 
flikkert in 
onwillekeurig ritme. 

Een vogel, duif, 
rooit het om op 
de kop te landen. 

Meedeinend met de 
schrale bries host 
het beestje op 
en neer. 

Er hangt noodzaak
noch drama in de lucht
al is hier blijven zitten 
uit vrije wil geen 
utopie. 

Verderop in de wereld
van een straatlengte 
groot wordt een oorlog 
uitgevochten. 

Banken en aandeelhouders
zien dollartekens in 
wanhoop en verkopen 
hun gespeculeer 
door er op te wijzen 
dat alles met een prijs komt. 

Ook vrijheid. 

Ik trek een pluk haar 
van mijn bijna 
kale hoofd. 

Waar is mijn jeugd 
gebleven? 

Waar is de schoonheid 
van een kindertijd
bol 
van fruitconserven 
en 
verniste tuintafels? 

Wolken die, onwillekeurig,
roet in het eten gooien
tijdens zomerdagen
waar niemand Robin Hood 
was,

prinsessen verraderlijker
plannen smeden 
dan noodzakelijke
draken, die bij ieder sprookje
een rol opeisen. 

Mijn hart op een koud 
pleintje een uppercut 
verkopen en met beregend 
haar, zo zoet ruikend, 
me mijn fiets aftroggelen om
toch nog relatief droog 
thuis te raken. 

Natuurlijk zeg ik niet nee. 

De rest van die week lig ik 
ziek in bed. 
Met een zonnebril op mijn 
warme hoofd. 

Het was tenslotte zomer. 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

25 sep 2022 · 8 keer gelezen · 0 keer geliket