Ik was 12 jaar en op daguitstapje met het gezin in Antwerpen. Naast de Kloosterstraat en Scheldekaai liepen we, zoals gewoonlijk, naar de Boerlaschouwburg voor high tea en even windowshoppen in de buurt van de Nationalestraat. Mijn fashiongehalte beperkte zich tot jeans van de Jeansshop, kleedjes van Mexx, en een occasioneel lichtblauw leren jasje van dé lokale boetiek. Dat leren jasje was iets speciaal, op school hadden maar twee meisjes dit jasje, een meisje in een jaar lager, en ik. Het jasje ging vervolgens járen mee. De potentiële liefde voor mode was wél al gewekt, door het windowshoppen, de Weekend Knack en de Glossy. Als 12-jarige ging ik ervan uit de Mode met de grote M niet weggelegd was voor meisjes uit dorpjes met jeans van de Jeansshop. En die dag maakte een uitzondering. Het was vakantie en mijn pa goedgezind, bij Longchamp kreeg ik, totaal onverwacht, een tasje. De Pliage. En zo had ik als 12-jarige een donkerblauwe plastic vouwtas van Longchamp, met leren hengsel. Uit voorzichtigheid heb ik de tas het eerste jaar niet gebruikt. Ik ben 29 nu, de Pliage heb ik nog, intact, even mooi en veelvuldig in gebruik. Door de jaren heen zijn er wel wat andere leuke spullen in de kast bijgekomen, niet overdreven. Noem het minimalisme of purisme of gewoon "ik heb mijn geld nodig om van te leven en af en toe koop ik iets waar ik héél blij van word". Deze zomer gaat de Pliage natuurlijk mee op vakantie. Het ding is al op heel wat plekken geweest, dat je het gevoel hebt een stukje familie bij te hebben maakt het extra leuk. Home is where my Pliage is.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.