Ik hoor de stem weer van mijn vader.
Op de letter spreekt hij, niet tot mij.
Verzorgd en duidelijk wil hij klinken
voor 't publiek voor 't grote scherm.
Brazilië stelt hij voor met dia's,
samen met de dochter van de fotograaf.
Muziek uit Rio rijgt hun teksten aan elkaar.
Het einde van een item krijgt een naad.
Zijn stem gaat aldoor op en neer.
Leren is de boodschap: feiten
beantwoorden vragen, muzikale
pauzes markeren vertoonde dia's.
Sociale commentaar duikt op.
Nog andere banden sprak hij in.
Hij ademt voor hij spreekt. Zijn 'h''s
verdwijnen, tweeklanken kent hij niet.
Zijn woordgebruik is ouderwets.
Verstaanbaar is hij wel, behalve
als zijn stem bepaald diep zakt.
Onze reizen komen weer in beeld,
mijn onbeholpen vader evenzeer,
laaiend enthousiast zich op te tillen,
oprecht, aandoenlijk eens te meer.