Om dezelfde reden bestaat er liefde voor cicaden, voor de onschuld van een kikkertong. Ik zweeg. Veel hing er niet meer van af. Het was de allerlaatste date, een laatste kans, zou je kunnen denken en over de fluit kan gezegd worden dat hij groot genoeg is, over de lieve Lada Niva dat hij omnium verzekerd is (dat waren mijn woorden).
Het voltrok zich in een fonduerestaurant. Besteld was een fles water, die beloofd had zacht te bruisen. Buiten lagen de graanvelden er geschoren bij en haar vrucht was een glinsterding, een sterfoef, knipkunst en een roos was in haar vel gebrand (zo zei ze). Las ze iets van mij?
Een ober bracht een pot op poten. De olie is heet, let op (sprak hij). Daarom is het beter om nog wat rond de pot heen te draaien met de roestvrijstalen spiesen, eerst van het water, van de teleurstelling te proeven.
Gelukkig kwamen we uit hetzelfde dorp. We wisten wat te zeggen. Zij woont wel niet zo dicht bij de grens, langs de Steenweg op Neumunster. Ja. Dicht bij het onverkoopbare zelfmoordhuis (legde ze uit).
Dat het pand te kraken is, er een dompelton is, de waterleiding niet eens afgesloten sinds de feiten (ze ging maar door) en ik stak mijn spies in een tuutje merguez.
Hoe ik het heb kunnen volhouden, al die tijd? Het lijkt een wonder (dacht ik).
Ik nam alvast slokken water, werd stilaan doof en het ontging mij. Dat alles eetbaar is. Onderbroeken. Pijnboomwortel. Zonnepanelen. De excrementen van de laatste ijsbeer. Leeg stond ze op tafel, een waarborgfles en ik betaalde.
uit de reeks 'Dialogen met monsters en dia's'