er zijn momenten
dat de tijd zakt als
zompige aarde
en zachte handen krijgt
de terugkeer in jezelf
stokkend in het leven
van het beeld
kijken als naakt staal
barrevoets brekend
de klamme kille rompen
het rillend paard
huiverend trappelend
in de bedauwde weide
paardenbloem tooiend
de lippen eindig vlees
je vertraagt
tot een stilleven
verschoten pellicule
de trilling van een affect
de tijd komt
in de palm van je hand
te liggen
en langs de lijn
van je vingers
wijzend voor het kind