Het is stil in de hal van het station als ik naar mijn werk ga.
Op de muur hangen affiches voor Tokyo 2020
Voetbal. Een week geleden had iedereen nog een doel.
Nu vraagt men zich af of de scholen hun deuren
zullen openen in april wanneer de kersen in volle bloei staan.
De Covid-19 houdt Sendai als een zwarte band
judoka in een wurggreep.
We slaan terug terug met ontsmettingsalcohol,
thermometers, mondkapjes, tissues en sociale afstand.
Als Don Quichot’s tegen windmolens.
Laten we een minuut stil staan.
Voor de doden die we nu nog
op onze handen kunnen tellen.
Maar straks ontelbaar zullen zijn.
Als tere bloesemblaadjes zal de wind
ze naar de andere kant van de rivier brengen.