Ik lig op een strand waar ik nog niet eerder ben geweest. De wind waait, het ruikt naar vis en buiten wat locals ben ik alleen. Een mooie dag om een boek te lezen en wat in het rond te turen achter mijn zonnebril. Op de promenade wandelt een gezin met tienerkinderen. De dochter, een jaar of 15 ziet er hip uit met knotjes, jeans en hipsterbril. In schril contrast met haar praktisch geklede ouders. Zoals gewoonlijk met tieners. Ze loopt een eindje voor de rest van haar gezin uit. Beschaamd waarschijnlijk. Ze kijkt naar mij zoals ik vroeger gekeken zou hebben. Met een blik van 'ik kan niet wachten om alleen op reis te kunnen gaan'. Ik glimlach naar haar. Wat zou ik graag met met mijn ouders op reis gaan. Wat achter hen aan huppelen terwijl zij de weg vragen in gebroken Engels en handgebaren, een authentiek restaurantje zoeken of de rekening betalen. Dat zal in dit leven niet meer voorvallen en dat maakt dit strand ineens een beetje triest.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.