Het zijn vastlopende maanden in een vergaande tijd, kijk ik links van me raken de ogen van de hond mij. Geef mij het woord en de gebaren, de wereld moeilijk te verklaren. Langs de kust van mijn geliefde zee stond een huis verborgen. Had ik het eerder gezien baarde het minder zorgen dan mijn tenen op gesneden glas, toen er door het raam niet minder dan een kat was. En het huis en de zee schreeuwen en de geluiden komen niet meer de meeuwen uit, ze verbergen zich ergens diep binnen mijzelf. Binnen mij en mijn tenen, allen in stukken gesneden. Een huis op het zand strand aan de zijkant van het land. Man geeft mij woorden en gebaren, maar zelfs man zal mij de wereld niet verklaren. Duistere ogen, de hond kijkt me aan, op het pad naar het huis zie ik man weer staan. Tenen gesneden zoals ieder van ons, droomt ook hij van een leven die niet door het huis komt. Want het zijn vastlopende maanden in een vergaande tijd, lees ik wat het ooit was krijg ik terug vertrouwen in het bewustzijn. Tenen gesneden loop ik man tegemoet en geef hem de sleutel naar het huis dat hij zoekt. En mijn hond kijkt me aan en zal zoals ieder van ons mee door mijn huis vergaan.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.