sympathie proberen opwekken voor mijn buurman deel 1

4 feb. 2023 · 2 keer gelezen · 0 keer geliket

1

Hij bonst de trap af. Er is maar 1 deur waar hij langs moet bij het naar buiten stappen vanuit zijn appartement dat meer wegheeft van een verbouwde zolder. En dat is de deur van het appartement dat er niet uitziet als een zolder. Het appartement dat hij zou gaan kopen, tot het voor zijn neus aan een jong koppel werd gegeven. Elke keer wanneer hij die oude gang doorboldert met zijn schoenen met overduidelijk stalen tip kan hij niet anders dan de lichte druk in zijn hoofd aanvaarden die hij krijgt bij de gedachten dat die jonkies het appartement kregen dat hij zo graag had gewild. 

Hij had tenminste levens-ervaring. Hij had tenminste gewerkt. Hij was tenminste door het aanzicht zijn spaarboekje al meerdere keren tot een klein bolletje geslagen en kon nu eindelijk zijn centen gebruiken voor een appartement op de tweede verdieping. Met plafonds gevuld met houten latjes, grijs en gele verf op de muren, een ooit rijkelijk natuurstenen vloer waarvan elke tegel nu op zin minst één barst bezat. Hij overtuigde zichzelf van zijn kunnen om zo’n - laten we eerlijk zijn- krot om te toveren tot een paleis dat hij kon gaan verhuren en goed zijn kost mee zou gaan verdienen. En dat allemaal middenin een dorp in Limburg. Maar dat idee was buiten zijn twee linkerhanden gerekend, die meerdere keren de leiding doorslepen, terecht kwamen tussen enorme planken, de lijsten er met de deuren mee uit trokken en tot slot nooit geleerd hadden hoe ze moesten poetsen. Zo werd hij slachtoffer van zijn eigen toedoen, en dus ook van zijn onderburen, die zonder veel moeite hun nieuwe thuis met warmte gevuld kregen. 

Zo vloekte en boorde hij een tijdje door. Ondertussen was de linkerzijde van het gebouw verhuurd aan een ander jong gezin met twee kleine kinderen. Hij had vanaf dag één al door dat dat een probleem ging worden, die twee schreeuwende zwijntjes. Moest hij die opgevoed hebben, zouden die schepsels wel weten hoe ze hun decibels wat konden verlagen. Maar dat was nu dus overduidelijk niet het geval.  Hij troostte zichzelf met het feit dat hij van de aanwezigheid van zijn onderburen, en vooral van hun twee katten, nog het meest afzag. 

Die beestjes had hij nooit gehoord of gezien, maar het idee alleen al deed een zure walm van kattenbak van zijn hersenen naar zijn neus zakken. Hij had ooit zelf katten gehad, en er zo goed voor gezorgd dat de geur van hun kattenbak onverdraagbaar werd. Een dierenvriend noemt hij zichzelf. 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

4 feb. 2023 · 2 keer gelezen · 0 keer geliket