Het is 11 november. De telefoon rinkelt.
“Met Johan.”
“Johan Smits?”, vraagt een basstem: “U spreekt met Harry, zoon van Paul Bolden.”
“Harry? Dat is meer dan een kwarteeuw geleden . Hoe oud ben je nu?”
“Juist dertig geworden.”
“Precies, jij was pas drie toen je laatst met jouw mama hier was. “
Toen zijn ouders net waren gescheiden, was Laura voor de Kerstdagen met haar zoontje in België. Nadat zij naar Canada verhuisden, verwaterde het contact met Paul snel. Laura bleef naar goede gewoonte nog lang kaartjes sturen met Nieuwjaar.
“Ik vond jouw naam in een oud telefoonboekje van mijn vader. Hij wordt volgende maand zestig en ik wil hem verrassen met een feestje waarop ik zijn vroegere studievrienden uitnodig.“
Paul en ik hadden in de woelige jaren zestig samen op de universiteit gezeten. Na één jaar veranderden wij beiden van studierichting en kwam ik in een andere stad terecht, maar wij bleven elkaar opzoeken tot zijn terugkeer naar zijn geboorteland.
“Op dat feestje wil ik niet ontbreken”, zeg ik: “wanneer moet ik mijn ticket bestellen, Harry?”
“Neen, wij komen naar België en het feestje gaat door op 27 december in de buurt van Antwerpen. Mag ik jouw mailadres, dan stuur ik je de details.”
“Mijn derde Kerstdinertje op rij dit jaar”, zeg ik tegen Harry wanneer ik hem omhels bij de ingang van het feestzaaltje. De vrienden ken ik niet, want zij stammen uit de tijd dat Paul andere studies aanvatte, maar zijn broer is er en een zoon van zijn zus is uit Canada overgekomen.
Er wordt teken gedaan dat Paul er aan komt. De verrassing is totaal. Hij dacht met familieleden uit België Kerst te vieren en begroet iedereen uitbundig.
Het wordt een oergezellige avond. Haast iedereen is terug huiswaarts gekeerd en ik zit met Paul en Harry wat na te praten.
Dertig jaar is lang om bij te praten en als Paul het over de scheiding en andere treurige zaken heeft wordt er een traantje weggepinkt, maar ook de gelukkige momenten komen aan bod. Straks wordt hij opa. De vader in spé naast hem glundert.
Paul blijft honderduit praten, Harry en ik komen haast niet aan bod. “Je hoort dat mijn vader rechten heeft gestudeerd”, schertst Harry.
“Tabernacle”, repliceert Paul in zijn Canadian French.
“Pa, besef je dat je heel de tijd in het Québécois aan het praten bent tegen Johan?”, vraagt Harry.
Paul kijk mij aan: “Heb jij mij verstaan, Johan?”
Al zijn mij woorden ontgaan, antwoord ik: “Zeker, Paul, ik heb haast alles verstaan en wat ik niet verstond heb ik begrepen.”
Dan glimlacht Paul naar zijn zoon: “Tu vois, mon fils c’est ça la vraie amitié. Wij hebben mekaar zolang niet meer gezien of gehoord maar vanaf het eerste woord dat wij vandaag wisselden leek het of wij het gesprek van jaren terug weer opnamen.”
Wanneer wij opstappen sluit Harry zijn pa en mij in de armen en zegt: “Happy New Year, blood brothers.”
(*) opdracht: schrijf een kortverhaal met maximaal 500 woorden