Hij pikt mij op en de auto stinkt naar natte hond en goedkoop bier. Vroeger een gloednieuwe bmw, ondertussen een tweedehands camionet waarvan de kilometerteller niet meer werkt. De drank heeft zijn geld opgedronken, en zijn ziel. Hij zweet en trilt. Wat hij gedronken heeft is blijkbaar nog niet genoeg, want zelfs wanneer zijn bovenlip begint te verdikken heeft hij nog ontwenningsverschijnselen. Ik walg ervan dat hij telkens meer en meer opzwelt, van de koolhydraten en het zelfmedelijden. Van de opgehouden tranen. Soms kan ik niet anders dan in een oneindige put van medelijden voor hem zweven, andere dagen veracht ik het dat hij het geen dag volhoudt.
Het zat achter het stuur kruipen was voor mij een omslagpunt in mijn beeld van hem. Het zat achter het stuur kruipen en zijn dochter oppikken deed me beseffen dat het vanaf nu niet meer zou beteren.
Hij stinkt en die halve bus tahiti maakt het alleen maar erger.
Laatst dacht ik nog dat het weg zijn van hem me goed zou doen, en ik kan niet ontkennen dat dat het geval is. Maar ik blijf achter met zijn verdronken leven. Ik ben boos want ik blijf achter met verantwoordleijkheden die niet van mij zijn, kamers en kamers vol rommel en slecht verstopte geheimen, hoekjes, tassen en kasten vol platgetrapte blikjes, het leven zonder vader en een richtingloze moeder. Ik blijf achter met een prop die als papier in mijn maag blijft zitten. Geen pil die helpt, geen masseur die hem eruit kan masseren. Ik blijf achter met een beeld van drank.
Hij stinkt en soms wacht ik tot hij sterft. Soms wil ik niet liever dan dat hij leeft.