'Nu moet ik je toch eens iets vertellen over tante Magda’ zei mijn oudste schoonzus. Met deze openingszin wist ik waar haar betoog begon, maar in de verste verte kon ik vermoeden waar ze mij, aan de hand van haar verhaal, naartoe brengen zou.
'‚Je weet wel tante Magda, de vrouw van uw nonkel Arthur zaliger. Tja, in feite was dat niet een echte oom van jou. Hij was de achterneef van bomma Julia, de eerste vrouw van uw grootvader aan moederskant. En je weet dat uw bompapa, zoals jij hem altijd noemde, nog heeft gevochten in de grote oorlog. Aswit was zijn gitzwarte haar geworden toen hij terugkwam van het front. Zoveel ellende had hij gezien en meegemaakt daar achter de IJzer. Zijn coiffeur François van kapsalon Remi in de Stationsstraat kan er van meepraten. Die mens had ook het een en ander meegemaakt tijdens zijn vlucht naar Frankrijk. Hij werd er opgepakt door een compagnie Duitse soldaten, die hem dan meevoerden naar Parijs, waar hij als tolk moest fungeren in de hoerenbuurt van Place Pigalle. Edith Piaf is daarna ontdekt geworden op de hoek van dat plein, toen ze daar haar eerste liedjes begon te kwelen. Kom, kwelen, ik vond dat ze wel mooi kon zingen, met zoveel passie en panache. Het was nochtans maar een kleintje, die Piaf, een echte kleine stadsmus. Die vogeltjes zijn er trouwens niet veel meer hier aan de kanten van Gent. Mijn broer August zegt dat er veel sijsjes in de plaats gekomen zijn, maar hij weet niet waarom. Maar ja, dat is bij zoveel zaken zo. Neem nu, al die mensen die zo gevoelig zijn aan de berkenpollen die tegenwoordig zo in de lucht vliegen. Sommigen kunnen daar tegen en anderen hoegenaamd niet. Daar zijn er die zich te pletter niezen en anderen hebben geen zakdoeken genoeg om hun ogen te deppen. Wel, bij tante Magda is dat ook zo. Dat niezen en dat deppen hé.’
Ik was weer een verhaal rijker.