Ze had een lief in Stalingrad, toen kende ze me nog
Ze nam de trein en de benen
Ik zat op de bank onder de treurwilg
Ik vertrok naar Marseilles
Zij bleef in de toendra
Ik voelde La Mistralle
Zij zwom in de Wolga
Nu kent ze me me niet meer
Want ze nam de benen
Ik ben nu ouder en grijzer
De bank onder de wilg is verdwenen
En ze kent me niet meer