Al van bij mijn geboorte werd ik te licht bevonden voor deze wereld. Met een gewicht van amper tweeëneenhalve kilo, wekte ik meteen het medeleven op van mijn omgeving. De dokter vertelde dat het beter zou wezen mij een tijdje in de couveuse te leggen. Maar mijn dappere moeder, die negen maanden lang ongeduldig had uitgekeken naar mijn blijde intrede in deze wereld, bekeek de man minachtend en vertelde hem resoluut dat ze het moederhuis niet zou verlaten zonder haar nieuwbakken dochter en dat een kind niet beter verzorgd kon worden dan door zijn eigen moeder, al was dat kleine wicht nog zo klein en mager. Met een blik die duidelijk te verstaan gaf dat ze geen tegenstand duldde, pakte ze heldhaftig haar spullen. Zo werd mij verteld door mijn grootmoeder want mijn moeder verliet mij nog voor ik drie jaar werd. Misschien werd zij, net zoals ik te licht bevonden, te licht voor deze wereld, te licht voor het moederschap. Een ongeneeslijke ziekte werd haar fataal en dus heb ik mijn dappere moeder nooit gekend.
Is het omdat ik nooit een voorbeeld had, dat ik twijfel aan mijn moederlijke instinct? Natuurlijk was er mijn fantastische grootmoeder die zich over mij ontfermde. Mijn schijnbaar onschuldige en weerloze toestand, wekte het medelijden op van deze kordate dame die zelf op jonge leeftijd moederloos werd en door haar oudere zussen werd opgevoed. Als kind had ik al snel begrepen dat mijn grootmoeder ondanks haar scherpe woorden en haar strenge wetten, een peperkoeken hart bezat dat ik met mijn grote bruine ree-ogen deed ontdooien als sneeuw voor de zon. Oma’s schijnen nu eenmaal veel toleranter dan mama’s en dat hebben peuters en kleuters begrepen nog voor ze leren spreken.
Toen mijn vader enkele jaren later hertrouwde, werd ik overgedragen aan de zorgen van een stief mama. Een jonge vrouw, veel jonger dan mijn vader en dus absoluut onbekend met de grillen van een moederloos meisje dat bij oma altijd het pleit won. Alhoewel het arme mens echt haar best deed, waren mijn tienerjaren niet echt gemakkelijk. Vooral omdat zij ondertussen zelf moeder was geworden van een jongen, ik kreeg dus een broertje, wat haar ware moedergevoelens wakker maakte waardoor ik mij verwaarloosd voelde. Al was ik nog zo jong, ik had al vlug begrepen wat ‘echte’ moederliefde betekende. Ach ja, ze was lief en vriendelijk maar in wezen bleef ze steeds een vreemde voor mij. En papa, tja mannen hebben zulke dingen niet echt door. Of om het met de woorden van mijn grootmoeder zaliger te zeggen: een moeder kiest voor haar kinderen, een man voor zijn vrouw.
Ik was amper negentien toen een jongeman verliefd op me werd. Al was de verliefdheid niet echt wederkerig, ik voelde me gevleid dat ik eindelijk het middelpunt van het universum geworden was. Ik zei dan ook zonder aarzelen ‘ja’ toen de onschuldige jongeman mij blozend ten huwelijk vroeg. Bovendien had ik het gevoel dat ik een goede daad stelde. Ik maakte geen deel uit van dat nieuwe gezin, dat ondertussen nog uitgebreid was met een dochter en een zoon en dus konden zij nu eindelijk hun eigen leventje leiden zonder mij. Te licht bevonden als stiefdochter.
En toen werd ik verliefd. Ja, voor het eerst in mijn leven. De lieve jongeman die mij bevrijd had uit mijn moederloze thuis, werd zonder pardon gedropt. Als ik er nu aan terug denk, voel ik mij een meedogenloos monster. Te licht bevonden voor het huwelijk. Al snel was ik terug gescheiden en trouwde ik met mijn droomprins. Eind goed al goed, zou je zeggen.
Op mijn dertigste werd ik moeder van een zoon. Een wolk van een baby zoals men zegt. Mijn grootmoeder was ondertussen een oude vrouw en mijn stief mama begreep niet echt dat ik op dat moment nood had aan ‘mijn moeder’. Ik had zoveel vragen die niemand voor mij antwoordde. Het leek wel of ik plots alleen op de wereld was, alleen met een baby die mijn aandacht opeiste en geen medelijden of weet had van mijn onervarenheid. Ik verwende hem als een prinsje en meende dat het zo hoorde. Te licht bevonden voor het moederschap.