Een deeltje kan op twee plaatsen tegelijk zijn. In de kwantumfysica vinden onderzoekers dit vanzelfsprekend. Alleen door het principe van de gelijktijdigheid houden de vervolgtheorieën en berekeningen steek.
Ik zit voor mijn quinoaslaatje met kubusjes van kaki, schijfjes rode biet en kikkererwten. Voor de aardigheid heb ik er wat gefrituurde krekels overheen gestrooid. Kortom, voor mij ontvouwt zich een kleurrijk, beschaafd, vleesloos bordje. Een bordje overtuigingen. Want progressief, tolerant, klimaatbewust, duurzaam, ecologisch én nieuwsgierig, dat ben ik allemaal. Ik sluit me aan bij Dagen Zonder Vlees. Langzaam en mindful kauw ik de CO2 uitstoot de wereld uit.
Bij het kraken van een krekelpootje bega ik een kapitale fout: ik sluit de ogen. Het sein voor mijn brein om mij met al mijn deeltjes te teleporteren naar een grot. De oermens in mij is wakker. Ze zit in een Flintstone-outfit geknield bij een haardvuur en schrokt met puntige tanden het vrijwel rauwe vlees van een rendierbot naar binnen. Het vet prikt in haar driftige ogen, het sap gutst van haar kin. Haar lichaam hunkert naar de proteïnen. Ze voelt zich dierlijk onoverwinnelijk.
Een deeltje kan op twee plaatsen tegelijk zijn. In mijn brein en in fictie de normaalste zaak ter wereld.