Op deze winterige zondagochtend,
Stond ik op, nogal mopperend,
Toen deze gedachte bij mij opkwam,
Waarom Yitzhak Rabin dertig jaar geleden moest gaan.
Ik stond stil bij mijn gedachten,
De werking van mijn neuronen,
Hoe functioneert mijn geheugen?,
Waarom nu?, waarom hem?,
Er moet een goede reden zijn.
Toch zal ik die nooit begrijpen,
Maar ik begon aan de ontbijttafel te schrijven,
Ik was amper twintig jaar, kon ik me nog herinneren,
Yitzhak was voor mij het symbool van hoop voor vrede.
Wie had toen ooit gedacht,
Dat Rabin en Arafat,
Elkaars handen zouden raken,
Om van Israël en Palestina een vredesproject te maken.
Silex