'Uit!' riep ze terwijl de bal duidelijk binnen viel. Haar tegenstanders fronsten hun zwetende wenkbrauwen. De lieve vrede zorgde voor een snelle hervatting van het spel. 'Geraakt!' riep ze nog geen volle tennisminuut later. Haar tegenspeelster had duidelijk de bal geraakt toen ze een volley probeerde te slaan en die miste. 'Natuurlijk heb ik die bal geraakt, dat ziet toch iedereen', zag je haar denken. Haar tegenstanders stonden wel voor, maar de punten werden niet zo goed geteld. Ze riep dat het spel was. Opnieuw fronsten haar tegenspeelsters hun bezweette wenkbrauwen en vroegen: 'klopt dat wel?'
'Ja ja,' zei ze overtuigd, 'het is spel'. Ze konden er niets tegenin brengen. Op school moet je ook geen punten verwachten als je niet goed geteld hebt. Wat een ontspannend uurtje moest zijn draaide uit op een met frustraties getinte tennispartij. De volgende bal vloog wel drie meter buiten. 'Out!' riep ze deze keer enthousiast, alsof ze een geroutineerde lijnrechter op Wimbledon was. Drie paar ogen draaiden in hun oogkas. Ook haar medespeelster fluisterde onhoorbaar 'ja, dat zagen we allemaal wel' en knipoogde verontschuldigend richting haar vriendinnen aan de overkant van het net.
Na het vegen van het terrein gingen ze samen nog iets drinken. 'Ik trakteer!' riep ze deze keer vol vuur. De zes afgedroogde wenkbrauwen fronsten weer, deze keer van blije verrassing. Bij een glaasje cava planden ze een nieuwe tennispartij.