Ze waren met het derde leerjaar een week op Musicaklassen, en mijn jongste dochter was mee. Volgens haar grote zus een week om nooit te vergeten: een prachtig domein in Neerpelt met park en riviertje waar ze hun energie kwijt kunnen in het muziekbos en de speeltuin, afgewisseld met toneel, muziek en lekker eten. Weinig slaap na de eerste nachten en veel gegiechel horen er ook bij en naar vrijdag toe; de beginnende heimwee en de troostende woorden van een juf.
We hebben samen haar valies ingepakt en haar zus heeft hier en daar een briefje verstopt. Na het afscheid op maandagochtend vertrekt de bus en zijn we benieuwd of ze tijd zal vinden om ons een briefje terug te schrijven (of het te druk zal hebben met plezier maken. We hopen het laatste.) De volgende ochtend al vinden we het veel te stil aan tafel.
Toen ik in de lagere school zat gingen we geen week weg, laat staan twee dagen. Onze kinderen zijn tegenwoordig flexibel, en sommigen gaan al van het eerste leerjaar een week op kamp in de zomervakantie. Al dan niet met een beetje overtuigingskracht van de Chiroleiding en ouders; want ze is nog maar acht, wel sterk, maar ook gevoelig.
Vorige zondag nog, was er een daguitstap met de Chiro naar Technopolis in Mechelen. ’s Morgens met de trein vertrekken, ‘s avonds om vijf uur terug. Weer een rugzakje gepakt; ‘Alles bij? Koek? Water?’
Plots, als uit het niets kijkt ze me aan en zegt: ‘Mama, ik wil niet met de trein naar Technopolis, want ik ben bang. Bang dat er bommen komen.’ En ze weent een beetje. Ik sta even perplex, en ook opa, zus en papa die vlakbij staan. Ik kniel bij haar neer en sla in mijn achterhoofd bladzijde één van de handleiding open die ze ons net na de aanslagen in Brussel hebben aangereikt via de media: ‘Breng je angst niet over op kinderen, ga een vraag niet uit de weg.’
Ik zeg dat het normaal is dat ze daar ongerust over is en verzeker haar dat de Chiroleidsters zo’n uitstap niet zouden plannen als het niet veilig zou zijn. En dat er politie en soldaten zijn die overal voor ons een oogje in het zeil houden, zodat wij gewone dingen kunnen doen zoals op stap gaan. En dat de kans héél klein is dat zoiets nog eens gebeurt. Ik hoor mezelf; de woorden die uit m’n mond komen en weet niet of het voldoende is. Ik zeg:’ …én ik heb voor jou een geluksbrenger,’ waarna ik op goed geluk mijn rommeldoosje neem waar witte schelpjes in zitten.
‘Het moet iets uit de natuur zijn, iets dat jij zelf kiest, een schelp zou perfect zijn.’
Ik wil haar niet dwingen om te gaan, zeg ik bij mezelf, maar ze neemt een schelp voor haar en voor zus (want die gaat ook) en steekt het na een korte keuring in haar zak. ‘Die brengt je geluk, dat zal je zien.’ En ik haast me erna om te zeggen dat als ze de schelp verliest, dat niet erg is, maar betekent dat ze de geluksbrenger niet meer nodig heeft -je weet maar nooit-.
Ze zegt: ‘Oké,’ en ik veeg haar tranen weg. En zie: ze gaat weer verder met de orde van de dag. De schat. Ze heeft onbezorgd van de dag genoten en over de schelp wordt niets meer gezegd die avond. Ik praat nog met een vriendin over het voorval en ook zij zegt dat ze soms twijfelt om haar kinderen zomaar op daguitstap te laten vertrekken. Stel dat je je kind laat gaan nadat je het overtuigd hebt en er gebeurt toch iets… Gelukkig nemen we de draad en onze agenda’s weer op in de overtuiging dat we ons niet mogen laten remmen door te grote angsten en wat-als-ramp-scenario’s.
Toch was ik verrast toen ik gisteren haar briefje las dat kwam met de post vanuit Neerpelt.
‘dag Mama en papa, de eerste dag ging al goed!
En die geluksbrenger helpt echt (die schelp) en
ik mis jullie echt.’
J.
Het houdt je toch bezig, de gemoedsrust van je kind.
En blij dat een schelp helpt tegen angst voor terreur.