Het gebeurt zonder aankondiging.
Ik zit ergens. Ik sta in een ruimte. Ik ben bezig met iets normaals.
En dan komen de triggers.
Niet als herinnering, maar als reactie.
Mijn lichaam weet het al voordat ik het zelf doorheb.
Mijn ademhaling wordt zwaar, of ik krijg het gevoel dat ik mijn adem moet inhouden.
Ik hoor alles tegelijk en tegelijk niets.
Ik denk dat iedereen mij hoort slikken of ademen.
Meestal gebeurt het tijdens een sociaal moment.
Op een verjaardag.
Op het schoolplein.
In de supermarkt.
Mensen praten door. Alles gaat verder.
En ik zit vast in minuten, soms uren, die te veel lijken op vroeger.
Ik word stiller.
Niet omdat ik niets te zeggen heb, maar omdat alles in mij bezig is met inschatten.
Wie is er.
Praten ze over mij.
Weten ze wat ik denk.
Waar zijn de uitgangen.
Wat kan ik doen als het misgaat.
Dit duurt soms een paar tellen.
Soms veel langer.
Wat van buiten lijkt op afwezigheid, is van binnen pure alertheid.
Mijn lichaam staat volledig aan.
Ik kan ondertussen knikken. Antwoorden geven. Functioneren.
Maar iets in mij staat los van het moment waarin ik hoor te zijn.
De mensen die mij kennen, zien het.
De mensen die mij niet kennen, zien of horen niets.
Toch bepaalt het hoe ik daar zit of sta.
Hoe ik ademhaal.
Hoe ik reageer.
Triggers zijn geen herinneringen aan vroeger.
Het zijn signalen dat iets wat ooit nodig was, nog steeds actief is.
Soms blijft het daar niet bij.
Soms wordt het stiller van buiten,
en harder van binnen.
Ik kan hier middenin zitten, terwijl jij denkt dat alles gewoon is.