Om het betere uit willekeur te redden heb ik eigenwijs een kleur of drie gekozen die geen oog kan zien.
Alles zit voorlopig nog verborgen onder sneeuw, misschien een laagje water, stof hetzij de neerslag van een droevige vulkaan.
Als ik vertel dat het onzichtbaar is, gelooft de horizon mij niet. Zeven dag kozen elk een zintuig. Twee dimensies lachten toen het overige vlug volledig wilde zijn.
Er schuilt zo veel achter die muur. Het is een storm die aangelopen komt over de bodem van weleer. Telkens opnieuw vergaat hetzelfde schip.
De man. De muis. Vier luizen in de haren van de kapitein. Ze speelden met de kaarten van vermetelheid. Het onvoorziene wilde ze verrassen. Vraag me niet waarom.
Droogte heeft op oceanen nooit een ziel gered. Onder water wachten er geen bergen op het zakken van de zeespiegel om ranke flanken zon te laten proeven.
Ze vingen bot, een restje heil, daar op hun boot. Het is een ark die denkt dat alle soorten uit een koppeltje bestaan. Dat zeekaarten zonder een kust veel juister zijn.
Boven dit land hangt er een zweem van luchtige gedachten. Zwaartekracht leeft zelden in de geest van vlinders die mij kennen.
Zij weten wat ik blind gekozen heb, geen nectar voor de wrange blik van spinnen die in lege netten kalm de nacht besluipen.
Bij duisternis. Als niemand nog de tinten van geluk kan zien, dan wentel, woel ik als een bratte enkeling en valt hij uit een wolk de lichte mens. Dat ruikt hij blind.
Mijn vriend heet Thanatos. Hij grijpt nog niet. Hij weet wanneer ze komen. Hand en hand. Mijn tijd en zijn ultieme kans.
uit de reeks 'Waanhoop'