A retractable ballpoint pen assemblage (Schneider K15) Inventor: John Loud Inception 1888
Het is 45 jaar geleden maar het kon gisteren gebeurd zijn.
Amerikaanse gepensioneerden contacteren Global Travel. De naam spreekt voor zich. Ze boeken er hun ‘trip around the world’.
Slechts enkele generaties voordien volgden de voorouders van deze oudjes hun American Dream. Daarbij vergaten ze in hun bagage ook wat cultuur mee te nemen uit het Oude Continent. Nu hun nazaten er eindelijk het geld ervoor bij elkaar hebben geschraapt, keren deze terug naar hun ‘roots’.
Omdat ik er zelf voor werk, weet ik dat het merendeel zal overnachten in een hotel van een internationale Amerikaanse keten. Onder het devies ‘home away from home’ eisen deze globetrotters het comfort dat ze thuis zogenaamd gewend zijn. Zo moeten hotels beschikken over een indoor swimming pool, terwijl slechts 2% een voet in het water zet.
In de meeste steden die worden aangedaan wordt ook amper een voet aan land gezet en beperkt het verblijf zich tot het transitgedeelte van een internationale luchthaven.
Verkooplieden in de internationale hotel business kunnen niet omheen zulke grote touroperators. Die boeken namelijk globaal tientallen duizenden overnachtingen en vullen zo in één klap vele hotelkamers. In de hotelwereld bestaat de ongeschreven wet dat er niets erger is dan een leegstaande kamer. Bij het bedingen van de kamerprijs wordt gebruikelijk ook een ontbijt en zelfs een extra maaltijd aangeboden.
Vandaar dat de Amerikaanse toerist tijdens zijn wereldreis haast overal een ontbijtbuffet en koude kip krijgt voorgeschoteld. Ik heb een sterk vermoeden dat de ontbijtbuffetten die inmiddels overal zijn ingeburgerd daar hun herkomst vonden.
Zeer vroeg in de morgen ben ik net op de eerste vlucht van Brussel naar Frankfurt gestapt als er een groep van de bovengenoemde toeristen aan boord komt.
Een grijsgekrulde oude dame, overladen met zakjes en pakjes, maakt aanstalten om zich naast mij neer te vlijen.
Om niet onder de pakjes bedolven te worden veer ik recht en stel de dame voor haar een handje toe te steken. Ik krijg een ‘big smile’ en een “Oh, you’re such a gentleman,” in een Amerikaans met een onmiskenbaar Texaanse tongval. De cowboy, die uit dezelfde streek afkomstig is en ook president is van het bedrijf waar ik voor werk, klinkt namelijk precies hetzelfde.
De desalniettemin lieftallige dame steekt meteen van wal met haar verhaal. Haar groep is de dag voordien vertrokken en heeft reeds een tussenstop gedaan in Schiphol waar alvast een aantal souvenirs werden ingeslagen. Nu zijn ze van Amsterdam via Brussel op weg naar Frankfurt. Daar nemen ze straks een vlucht naar Moskou.
Zo zullen ze in plus minus achtenveertig uren reeds een kwart van de wereld gezien hebben, bedenk ik.
Ook in Brussel heeft ze in de Freeshop al ‘famous Belgian chocolates’ gekocht. Ze duikt meteen in haar supergrote handtas en mijn vrees is groot dat er een pralinen doos te voorschijn gaat komen.
Gelukkig zijn het een pak stylo’s die samengehouden worden met een stevige elastiek. Ze neemt er één uit het pakje en overhandigt mij de pen met de vraag of wij dit reeds kennen in Europa?
Ik kijk haar verbijsterd aan en voor ik kan antwoorden zegt ze: “This is a ballpoint and you can write with it.”
Ik neem het ding aan en weet niet ik of ik moet bulderen van het lachen of hard moet beginnen wenen. Stel je voor!
Gezien haar gevorderde leeftijd besluit ik ze in haar gedacht te laten. Tenslotte staat er in de aardrijkskundeboeken in Amerika over Nederland nog steeds dat de mensen er ‘wooden shoes’ (klompen) dragen en het land vol staat met windmolens.
Dan vraag ik haar waar ze in Amerika vandaan komt? Ik heb namelijk gemerkt dat de balpen een opdruk heeft van een bank in Forth Worth, Texas.
Ze bevestigt mij dat ze uit Forth Worth afkomstig is. Voor wie het niet kent: dit is zowat de vierde grootste stad van Texas, gelegen vlakbij Dallas.
Even denk ik terug aan de tijd dat wij op de lagere school geen balpen mochten gebruiken. Wij moesten namelijk met een potlood schrijven ‘om ons geschrift te vormen’.
Dan haal ik mijn meest sarcastische blik boven en met een perfect geïmiteerd Texaans accent zeg ik aan het vrouwtje: “Never heard about this place,Forth Worth.”
Wat er nadien met de pen gebeurde weet ik helaas niet meer. In feite had ik ze moeten bewaren en in dit internettijdperk op zoek gaan naar lotgenoten die in de rest van de wereld een soortgelijk exemplaar ontvingen tijdens de World Tour van mijn BFF, Best Flying Friend uit Texas.