Trump (zoals in olifant) - versus - Hillary (zoals in hilarisch)
Heden ten dagen vindt men alom verspreid opiniestukjes over de Amerikaanse presidentskandidaten.
Trump krijgt het er, terecht, stevig van langs. Dikwijls ontbreekt een mening over het alternatief Clinton. Waarom trouwens Clinton ? Zij heet Hillary Rodham en dus gebruikt zij de naam van haar eens zo ontrouwe wederhelft enkel voor strategische of marketingoverwegingen.
Ook al deed Obama het protocollair volledig fout toen hij een toast wou brengen op de Queen en beging ook zijn first lady een slipper toen zij de legendarische vorstin, zeer ongepast, maar wel vriendschappelijk bij de heupen nam, zij hebben beiden “stijl”.
Noch boerenkinkel Trump noch Hillary zie ik het nadoen.
Erg bij de pinken op zijn negentigste, zei wijlen mijn schoonpa ooit “Wat een wijf, die Hillary”, en hij bedoelde het in de slechte betekenis van het woord. Dus anders dan Bill, wanneer hij het over “my wife” had. Mijn schoonvader was niet zo gebrand op haar vreselijk plat Amerikaans accent en haar allesbehalve gracieuze voorkomen. Ook al heeft zij er de laatste maanden hard aan gewerkt, het is niet met het inhuren van een Amerikaanse versie van Jani Kazaltzis dat ze het kan redden.
Waarom is het zo aartsmoeilijk om mensen met stijl te vinden in de V.S., laat staan een president? Wat in het oppermachige Rusland of zelfs in veel minder machtige Afrikaanse landen kan, moet in de supermacht van onderontwikkelde Trumps toch ook kunnen?
Daarom pleit ik voor een terugkeer naar de “Constitution” van vóór Franklin Roosevelt toen een president nog voor meerdere ambtstermijnen kon herkozen worden. Hoe is het trouwens mogelijk dat er in geen van de 50 staten niet één fatsoenlijk mens aan de bak kan komen.
In ons 3 substaten-landje zijn wij dan toch beter af, niet ?