Theofiel

1 feb. 2020 · 32 keer gelezen · 2 keer geliket

Donkere lijnen etsen zijn vel 
omklemmen een loden buis 
in een kleine poging tot vasthouden 
voor het huis instort.  

Ergens op een muurtje achterom 
uitgeput door een eeuw die ouderdom jankt 
en als een wilde voorbijraast 

rusten afgebladderde muren 
en ondersteunen nog net 
haar ingemetste woorden. 

Hij vroeg haar nog:  
“Blijft hier, ik bouw u een toekomst,  
op deze aardkloot, ik en gij als wortels gepoot.”  
Ze lachte en wreef door zijn warrige bol. 

De ruïne kraakt, zucht en waakt over hem 
“Niets blijft eeuwig,” beukt de wind 
en schopt zijn slapen krom. 

 

Geïnspireerd op Theofiel,
foto van Stephan Vanfleteren

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

1 feb. 2020 · 32 keer gelezen · 2 keer geliket