Dat ze altijd ruikt alsof ze tussen de tomaten slaapt. En hoe dat niet erg is maar juist fijn. Dat het ruikt naar thuis , al heb ik geen idee welke thuis dat zou moeten zijn.
Ik probeer soms stiekem in haar hals te ruiken, als ze net toekomt, nog fris van buiten. Met een blos op haar bleke wangen en haar sjaal die eigenlijk veel te lang is.
Ze heeft iets, iets wat me raakt. Het heeft te maken met aarde, hoe die voelt, hoe ze ruikt. Als het koud is draagt ze twee jassen over elkaar, om groter te lijken, breder tegenover nakend onheil, gevaar.
Onder al die lagen, die ik wil afpellen, heel traag, wacht er op iemand een lichaam, een onontdekte landkaart. Met lijnen, rimpels, vlekjes, goudbruin donzig haar.
Aan dat alles denk ik, als ze me weer eens passeert, op weg naar buiten, niet bang voor wat leeft.
Terwijl ik achterblijf, met heimwee naar iets dat nooit van mij is geweest.