Ik val niet langer
dan nodig is,
om te voelen
waar de weerbots ligt.
Ik dicht de gaten
die ik laat,
wanneer ik denk
aan wat ik mis.
Ik kijk hoe tijd
niet eens de wonden heelt,
die hij zelf heeft gemaakt
en hoe ik zelf
de hoop voorbij hol,
dat het hart niet is geraakt.
En ja, ik heb het voorbereid
en overal bij stilgestaan,
ben nooit mezelf voorbijgegaan,
en ik wist en weet het allemaal
maar het doet wél pijn,
te weten wie ik niet ben.