Vanavond sta ik de tijd het tikken toe
-dat hoort zo in lege kamers-
De cadans van vingertoppen
die een weg uitstippelen op huid.
Hoe ik mij verlies in dat getik
en me afvraag hoe lang het dààr duurt
eer elke plek is aangestipt.
Hoe dat voelt,
een huid die de mijne niet is.
En of de tijd dan anders tikt.
Trager misschien.
Maar wel een leven lang.
Met mij als snelle overslag
zo nu en dan.