Corona. Het leven staat stil. En toch blijft het voortgaan, voor mij toch. In een periode waarin ik me niet meer kan inleven in hoe het druk het leven normaal is en hoe ik ben als de wereld zijn gewone gangetje gaat, moet ik grote beslissingen nemen. Geef ik mijn jeugd op en ga ik samenwonen met Nick? Geef ik mijn jeugd op om te gaan samenwonen met Nick? Ik weet dat ik niks liever wil, maar ik kan mezelf maar niet beloven dat ik er later geen spijt van zal hebben. Ik heb nog een heel leven met Nick, maar mijn jeugd zal snel voorbij zijn. Ik stop met de jeugdbeweging en weldra zijn mijn studentenjaren ook voorbij. Ga ik spijt hebben?
Ik weet dat het voor mij nu bijna onmogelijk is om niet te gaan samenwonen, want we hebben er al zo veel over gepraat en we zijn er nu al zo dicht bij. Dus ik probeer mezelf er de hele tijd van te overtuigen dat dit de juiste beslissing is. Het enige waar ik tot nu toe van overtuigd ben, is dat het de beslissing is die me op korte termijn het gelukkigst zal maken. Gewoon doen, denk ik dan. Spring en zie waar je uitkomt. Maar die ratio laat me niet springen, laat me stilstaan bij de gevolgen van die beslissing. En als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik later ga denken dat ik te weinig van mijn jeugd genoten heb. Maar ik weet niet of dat komt doordat ik in een relatie zit of doordat ik gewoon zo ben. Ik ben niet zo een losbol en onverantwoordelijke student als de meesten. Misschien ben IK dat gewoon en moet ik dat beeld loslaten van hoe een studentenleven zou moeten zijn en gewoon achter mijn keuzes staan. Misschien he. Misschien ben ik te snel volwassen geworden, omdat ik dat wou, en heb ik er nu spijt van. Maar dat is al te laat. Ik kan maar beter genieten van de kansen die ik krijg. Ik zie wel wat de toekomst me brengt.