Vóór toen was er geen dan
Van toen naar dan was alles leeg
Toen het leeg was
werden we bang
We vergaten te kijken
Tot zelfs het bang tóen werd
We keken en we zagen
dachten we
Nu we niet meer denken
zien we echt
Er is dankbaar voor toen
nieuwsgierig naar dan.
Nú huilen we echt.