De wrange smaak van hoe we onze goede voornemens al na drie dagen hebben buitengebonjourd is nog niet weggespoeld of we laten ons al terug in de zeik nemen. Een maand zonder alcohol, waar blijven ze het halen. De kortste dan wel, want 31 dagen, dát is erover. Of ik meedoe? Het spijt me. Tussen het beginnen aan deze column en nu heb ik al twee Cornets en een Brigand achterover geslagen. Maar alleen omdat ik het beroepshalve verplicht ben om te drinken. Hemingway, Fitzgerald, Stephen King in z’n jonge jaren … Geen kat die een schrijver zonder verslaving serieus neemt. Dus ja, ambitieus als ik ben, moet ik mee. Was ik niet te kleinzerig om elke dag wat naalden in m’n aders te schuiven, spoot ik heroïne dat het geen naam had. Die column zou nogal gelezen worden. Uitgevers die mekaar de kop inslaan voor een paar duizend woorden van Hero Verhaegen. Tot dan moet m’n carrière maar beginnen floreren op drie bakken Duvel en een paar flessen Merlot in de week.
De café’s, drankhandels en frituren, staan ook niet te springen voor deze maand zonder plezier. Gisteren liep ik per ongeluk de Aldi binnen en omdat ik er dan toch was, vroeg ik aan de kassierster of ze niet veel minder Buval, hun huispils, verkopen in februari. De vrouw bleef mij met een holle blik aanstaren, wat logisch is, want kassamedewerkers van de Aldi zijn per definitie gatachterlijk. Dat klinkt grof, ik weet het, maar het is wel wetenschappelijk bewezen. Die telkens terugkerende pieptoon bij het scannen van een product – gemiddeld 8.935 keer per dag – boort zich een weg tot in de hippocampus en maakt daar alles kapot wat hij tegenkomt. Toen een medewerkster betrapt werd terwijl ze midden in de gang, al babygeluiden makend, een kilo lasagne in haar vagijn aan het lepelen was, begon het management zich toch wat vragen te stellen. Na twee jaar wetenschappelijk onderzoek vonden ze eindelijk de oorzaak en konden ze oplossingen beginnen zoeken. Zo vervingen ze in een van de tests de scantoon door een trilling in het zitvlak van de stoel aan de kassa. Maar nadat een zekere Francine Deleu met uitdrogingsverschijnselen uit de Aldi van Ingelmunster is gedragen na op één dag 479 orgasmes te moeten ondergaan – de kranten spraken van een rozijn die drie weken in de sauna had gelegen – hebben ze ’t toch op de vertrouwde beep gehouden. In ieder geval, een dag in de Aldi werken, is slechter voor je hersenen dan elke dag van februari 4 liter Buval drinken, ik geef het maar mee.
De mensen die geen Buval nodig hebben om zich te amuseren – of andere geestrijke dranken, voor hen met een inkomen – verdienen voor mijn part een medaille. Het valt mij op dat mijn favoriete diersoort, de wijfjesmens, hier vooral in uitblinkt. Straf, toch? Deze kudde moet de hele werkweek lang al hyperalert zijn om niet besprongen te worden door de met testosteron overladen zwijnen die wij, mannen, zijn. Dan is ’t eindelijk weekend. Komen ze een andere stal binnen waar het vee zo geïntoxiceerd is, dat naar het wc gaan zonder op zeven plaatsen betast te worden en in minstens één lichaamsholte een duim binnen te krijgen onmogelijk is. Om dan de rest van de avond zever te moeten aanhoren uit zo’n meurende La Chouffe-muil die elke vijf seconden je tieten uit je beha probeert te knallen met z’n ogen. En tóch vriendelijk en nuchter blijven. Hoedje af, zeg ik dan, waarna ik verderga met mij een hersenbloeding focussen op die decolleté.
Ik heb het ook geprobeerd. BOB zijn, mij nuchter amuseren, me niet storen aan hoe de blik, het niveau en de keelgeluiden van de rest rond mij dierlijker worden met de minuut. Zelfs alcoholvrij bier kreeg een kans. Ik wist zeker dat ze me een pint maagsap van de cafébaas in m’n handen hadden geduwd. Na de eerste slok ben ik zo hevig beginnen projectielbraken dat de cafégangers die zich nog niet uit de voeten gemaakt hadden, door de stroom werden meegesleurd tot op het terras en honderden meters verder. Bleek dat ik een Estaminet had gekregen in plaats van alcoholvrij bier. No offence, Gert, maar doe me dan toch maar je maagsap. Verder is zowat alles op de kaart van Staminee De Living in Heist-op-den-Berg fantastisch en is het een meer dan geschikt café om lekker te gaan pintelieren of onschuldige vrouwtjes te bepotelen.
Ik wens jullie nog bakken succes, mijn heldhaftige, H₂O-nippende vrienden. Alleen al omdat jullie mij een reden geven om het glas te heffen. En iedereen weet dat je op één been niet kan staan. Dus drink ik op jullie tot ik ook op twee benen niet meer kan staan. En hoe meer ik bestel, hoe zekerder ik het weet: februari 2019 wordt de maand waarin ik eindelijk de wereld verover. Ik moet het toegeven, die tournée minérale is eigenlijk nog zo’n slecht concept niet.