Ik zit op tram 15 rond 22u30. Van zodra hij bovengronds komt, begin ik bij de mensen thuis binnen te kijken. Ik ben niet uit op spannende taferelen die zich mogelijk achter de gordijnen afspelen. Ik krijg gewoon een warm gevoel van onbekende huiselijkheid. Ik zie veel opzichtige kroonluchters en spelende kindjes in de Joodse wijk, ik zie flatscreen-tv’s die kamers en gezichten oplichten, ik zie mensen door hun venster kijken, misschien wel naar een man in een tram met een gele jas aan die wat zit te krabbelen in een notitieboekje. En ik zie vooral veel warmte. Een warmte die even divers is als de inwoners van deze mooie stad. Ik zie ook de eerste kerstbomen. Er moet altijd iemand de eerste zijn en meestal gaan bedrijven die klanten ontvangen met deze eer lopen. Ik zie ook aanstellerige billboards van merken die het vermoedelijk op je eindejaarspremie gemunt hebben. Ondertussen snelt de tram weg van de stad, wordt het leven achter de gevels eentoniger, gaan de lichten uit en wordt mijn eigen reflectie opvallender. Ik denk aan mijn voorgevel en hoe ik die zal aantreffen als ik thuiskom. Er zal nog geen kerstversiering zijn, maar de kans is groot dat mijn vrouw in de zetel ligt te slapen in het gezelschap van een boek, dat mijn dochter dwars in haar bedje ligt zonder donsdeken en dat de armen en benen van mijn slapende zoon alle kanten opgaan. Over die warmte heb ik het.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
12 dec. 2019
· 34 keer gelezen
· 1 keer geliket