Antony Samson

Gebruikersnaam Antony Samson

Website http://www.samsonschrijft.be

Proza Poëzie Autobiografisch schrijven Text on stage Flitsverhaal Kort verhaal Six word story Bloggen

Over Antony Samson

Antony Samson werkt als zelfstandig copywriter en dicht uit noodzaak. Met zijn poëzie wil hij de lezer tonen hoe bijzonder het alledaagse kan zijn. Lichtvoetigheid en inkeer gaan daarbij hand in hand. Antony publiceerde bij o.a. Meander, Roer, Het Gezeelde gedicht en diverse bloemlezingen waaronder de top 100 van de Gedichtenwedstrijd in 2019 en 2020 en de A!manak van De Sprekende Ezels. Hij haalde eervolle vermeldingen bij o.a. de Poemtata Poëziewedstrijd in 2021 en Flirt Flamand in 2022. Antony is alumnus van de Antwerpse SchrijversAcademie.

Teksten

Sonnet 2022

Dat oorlog steeds gedoemd is tot verlies, ondraaglijk was het draagbed met de moeder. Haar bolle buik bebloed, gescheurd het vlies. Zelensky werpt zich op als de behoeder. Te midden de verwoesting stond een haag in bloei. De aarde leidt haar eigen leven. Egypte werd geteisterd door een plaag van wereldleiders die te weinig geven. Iraanse vrouwen strijden tegen tucht. De maatschappij werd weer een beetje killer, de prijs voor energie schoot in de lucht. Als armen spreken klinkt het altijd stiller. Intussen cashte FIFA in Qatar want alles is verbonden met elkaar.

Sonnet 2021

Het rijk der vrijheid blijkt beperkt in tijd. Een vierde golf brengt schuim op vele lippen, van hen die vrezen voor een overheid die van hun zelfbeschikkingsrecht wil nippen. Komaan dit is Afghanistan toch niet, waar vrouwen achter sluiers moeten zwijgen. Ook elders zorgt repressie voor verdriet, een uitgeputte Gaia staat te hijgen. Zo joeg het water mensen op hun dak, oranje werd de lucht in lichterlaaie. De wereldleiders moeten aan de bak, in Glasgow bleef men rond de geldpot draaien. The hill we climb, Amanda weet het wel; verzoening is de redder van ons vel.

2020 - een eindejaarssonnet

Nieuwe helden zetten mondkapjes op. Straten werden onder applaus bedolven. Cultuurhuizen kregen een ferme klop en een veel te kleine boei in de golven. Op een land na kleurde de wereld rood. Donald J. Trump werd van zijn troon gestoten. Down-under sprong een kangoeroe in nood. De grond werd hem te heet onder de poten. Ook racisme is lang niet uitgedoofd. Een agent nekt Floyd, kent geen mededogen. Het paard van Leopold II buigt het hoofd. Zijn vorst geeft geen krimp met bekladde ogen. Blik vooruit, er komt een babyboom aan. Thuiswerkers lieten hun lusten begaan.

Kinderen in bed

Je duikt met je neus in het glas, laat het rood naar je wangen stijgen als de herfst in een esdoornblad. Het bouquet van je favoriete malbec houdt een belofte in. Ik wals wijn en lof je richting uit, neuzend in je kookboek antwoord je met volle grond en verre kruiden. Ik ruik mijn kans, vraag je hoe lang wij zouden leven op een dieet van begeerte. En dan ontnuchtering in je ogen lezen.

Mondmaskerade

Ze schrijdt naar een zitje, het gangpad haar catwalk. Je hebt niet om haar gevraagd, ze gebeurt gewoon zoals trams die niet opdagen, ochtenderecties en mondmaskerades. Ze ademt de bloemen op haar mondkapje in bloei. Het jouwe deint chirurgisch blauw, elke plooi een golf die aanzwelt zonder aan te spoelen. Je verzint haar lippen, neus, wangen en de vrouw vanbinnen. In je fantasie is ze een toonbeeld van symmetrie. Je weet niet aan welke halte ze af zal stappen, maar je ziet in haar wel je eindbestemming: zoiets als samen de tijd doden voor hij is aangebroken. Zo zou het kunnen gaan, mocht ze weet hebben van je bestaan.

Lift

Lift

La Chaux-en-Bresse

Op een ligstoel wasem ik wijdbeens een leven als God in Frankrijk, schitter ik parelend in oppervlakkigheid. Besognes jaag ik door de filter van een zwembad waar insecten een laatste keer in pootjebaden. Schaamteloos draag ik een Speedo als het trager mag tussen de geboorte en de dood van weer een horizontale dag. Lichtzinnig besef ik dit leven is simpel als bonjour, streekwijntjes ontkurken en lekker van je dagen lurken.

August van Putlei

Ik fietste van mijn huisarts in Deurne naar huis via de August van Putlei. Het was jeugdsentiment dat mij daartoe had aangezet. Twintig jaar na mijn middelbareschoolcarrière ben ik harder veranderd dan het gelaat van deze straat. Huid is vergankelijker dan steen. Ik keek rond, snoof de lucht van melancholie op en probeerde het gevoel van toen te herbeleven. Even zat ik weer op mijn stoere citybike. Ik dacht terug aan het meisje met de mysterieuze blik en blonde krullenbol. Ik fietste, zij wandelde en soms keken we mekaar secondenlang aan tijdens het kruisen. Maar misschien fietsen mijn herinneringen in slow-motion. Ik zie ze naar me glimlachen, spaarzaam zoals de Mona Lisa. Tijdens die momentjes ging mijn hart wild tekeer en domineerde deze schoonheid mijn gedachten tijdens de rest van de rit. Nooit had ik het lef om haar aan te spreken. Er moet een moment geweest zijn dat we elkaar voor het laatst zagen zonder het te weten. Ik dacht ook terug aan toen ik mijn middelvinger uitstak naar een roekeloze chauffeur die toeterde en mij rakelings voorbij vlamde terwijl ik naast een vriendje fietste. De chauffeur stopte abrupt, stapte uit en wachtte mij met gekruiste armen op. Toen ik hem naderde, slingerde hij verwensingen naar mijn puberhoofd. Dat is wat ik mij herinner, maar het geheugen neemt je voortdurend in de maling. Ik dacht ook terug aan het nabijgelegen voetbalpleintje waar ik na schooltijd tot een afgesproken uur tegen een bal trapte en joints doorgaf zonder er zelf aan te trekken. Voor het overige herinner ik me bitter weinig van de August van Putlei. Het is ook maar een banale straat. En toch: waar zat ik aan te denken, al die jaren met de wind in de haren? Ik zou eens terug in dat dromerige hoofd willen kruipen. Dacht ik soms aan later?

In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen

1. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen. 2. Meteen rechtstaan om een glas te vullen met water. 3. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen en een glas water in je buurt. 4. Meteen weer rechtstaan om een stylo te nemen voor aantekeningen. 5. In de zetel ploffen met een essay over poëzie en een stylo in je handen en een glas water in je buurt. 6. Water drinken en beseffen dat de vaatwasser veel kabaal maakt. 7. Meteen weer rechtstaan om een plaat op te leggen. 8. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen en een glas water in je buurt. 9. Beseffen dat je stylo nu naast de platenspeler ligt. 10. Meteen weer rechtstaan om de stylo te nemen die naast de platenspeler ligt. 11. In de zetel ploffen met een essay over poëzie en een stylo in je handen en een glas water in je buurt. 12. Een bromvlieg horen met een essay over poëzie in je handen. 13. Beslissen om een tekst te schrijven.

Stofzuigdilemma

Het zit zo. Ik maak een voorwaartse beweging met de stofzuigerstang en ik zie het mini legoblokje pas op enkele centimeters van de zuigmond. Nu heb ik nog de keuze: de actie onderbreken of niet. Ik ben mij ervan bewust dat doorglijden betekent dat het onfortuinlijke blokje nooit meer het daglicht zal zien. Maar op hetzelfde moment beseft mijn brein dat onderbreken een grotere inspanning vergt dan doorglijden. En tijdens het stofzuigen kies ik liever de weg van de minste weerstand. Mijn geweten komt zich ook moeien, maar door het kabaal van de stofzuiger begrijp ik er geen hol van.Floep.Het is gebeurd terwijl ik met mijn ogen knipperde. Niemand heeft het gezien, op enkele verbouwereerde legomannetjes na. Dit was nochtans niet de eerste keer. Ik heb tot nader order geen klachten ontvangen van de gedupeerden.

Kamer 248

Een slome slok. Het leven dat door je keel glijdt in een vreemd bed. Daarrond een erehaag als laatste stand van zaken. Sporen op wangen waar je ooit in hebt geknepen. Tranen rollen voor jou de rode loper uit, in de naakte gang loopt je tijd. Zijn genadeloze tred sterft weg in een schurende stilte. Ik hoor het tochten in jou.

Terwijl het daglicht sterft

Tweelingzussen haken in mekaar, maken synchroon de lippen nat. Een man trekt het leven uit zijn sigaret, flikkert de filter naar de onderwereld. Het daglicht sterft op zijn kale hoofd. Een koppel staat voorovergebogen als twee raven. Ze vinden elkaar langs de breuken die ze in de straatstenen staren. De anderen kijken dwars door me heen, zoals de vrouw waartegen ik wil zeggen dat Botox ons vel niet zal redden. Vooraan dringt de tijd een oud koppel naar de eerste rij. Mijn weerspiegeling in de glazen deur zweeft als een schim tussen hen: ik ben de man in een gele parka met zakken waarin hij vermoedens verzamelt. Ik laat mijn reflectie splijten, schrijd de schemer in. Achter mij strekt tram vijftien zich uit voor een nieuw rondje. Zijn ruiten goed beslagen om mensen als ik te laten ademhalen.

Timelapse

Ik blik terug op de wereld zoals God het zou doen mocht hij zijn oneindige geheugen willen opfrissen. Ik zie continenten op drift, het blijkt iets van alle tijden. Ze breken als brood en schuiven weer in elkaar alsof Moeder een toekomst probeert te lijmen. Beschavingen komen en gaan in een geeuw. Dan wordt de terugblik een voorspelling. Er moet een punt zijn waarop ik mezelf zie sterven. Al die tijd is er evenveel water op de planeet tot het onvermijdelijke. Ik laat de apocalyps voor wat ze is en scrol verveeld verder. Tijd om weer onder de mensen te komen.

2019 - een eindejaarssonnet

Nog nooit kwamen zoveel mensen op straat. Ze vochten vreedzaam voor hun burgerrechten. Onze jeugd spijbelde voor het klimaat in het zog van een meisje met twee vlechten. In de laars voelden ze al nattigheid waar Venetiaanse kunst dreigt te verzuipen. Over het Kanaal weerklonk een afscheid. Boris regeert, Theresa mocht afdruipen. Ons land is in een impasse verzand. Leeuwen brullen tegen kraaiende hanen. Parijs zag zijn Notre-Dame uitgebrand. ‘t Westen deelde zijn virtuele tranen. En zo zie je maar dat cultuur verbindt. Besparen? ‘t Is een gek die het verzint.

Tram 15

Ik zit op tram 15 rond 22u30. Van zodra hij bovengronds komt, begin ik bij de mensen thuis binnen te kijken. Ik ben niet uit op spannende taferelen die zich mogelijk achter de gordijnen afspelen. Ik krijg gewoon een warm gevoel van onbekende huiselijkheid. Ik zie veel opzichtige kroonluchters en spelende kindjes in de Joodse wijk, ik zie flatscreen-tv’s die kamers en gezichten oplichten, ik zie mensen door hun venster kijken, misschien wel naar een man in een tram met een gele jas aan die wat zit te krabbelen in een notitieboekje. En ik zie vooral veel warmte. Een warmte die even divers is als de inwoners van deze mooie stad. Ik zie ook de eerste kerstbomen. Er moet altijd iemand de eerste zijn en meestal gaan bedrijven die klanten ontvangen met deze eer lopen. Ik zie ook aanstellerige billboards van merken die het vermoedelijk op je eindejaarspremie gemunt hebben. Ondertussen snelt de tram weg van de stad, wordt het leven achter de gevels eentoniger, gaan de lichten uit en wordt mijn eigen reflectie opvallender. Ik denk aan mijn voorgevel en hoe ik die zal aantreffen als ik thuiskom. Er zal nog geen kerstversiering zijn, maar de kans is groot dat mijn vrouw in de zetel ligt te slapen in het gezelschap van een boek, dat mijn dochter dwars in haar bedje ligt zonder donsdeken en dat de armen en benen van mijn slapende zoon alle kanten opgaan. Over die warmte heb ik het.

Décadanse

Dit is het uur van de décadanse. We dansen en we tasten en we jagen loze beloftes door de neus. We breken harten op een vloer die vele zielen heeft versleten. Wat is het toch fijn verdwijnen in de adem van een rookmachine, waar we hangen aan lippen met fillers en het fatsoen van ons lijf laten schrapen door nagels met glitters. Hier is bedrog bon ton o Dom Perignon! Giet de glazen nog eens vol illusies. We kussen hun wankele voeten gevangen in stiletto’s en jagen ze op tafels, wij menners van de show schieten met iPhones hun waardigheid aan flarden. We zijn uren na het uur van de décadanse. We dansen en we jagen en we zien make-up van m'as-tu-vu-vrouwen uitlopen als de nacht. We hangen onze brede jassen over schouders die we tot we ontwaken bij ons willen houden. We dansen en we jagen en we ademen op het ritme van de décadanse and the beat goes on the beat goes on the beat goes on.

Twist

Ik vind geen houding waarin ik val goed te praten. Zelfs binnenstebuiten gekeerd wring ik onderhuids. Lichten van auto's breken door de jaloezieën, glijden van de muur mijn hoofd in. Of hoe ik onze twist overbelicht op dit onmogelijke uur. Je zei me eens: lig op je rug en sluit de ogen voor jezelf tot het ongemakkelijk wordt. Kies dan pas een kant. Zo draai ik me nu tegen je warmte aan. De onzelfzuchtige warmte van je gelijk.

Animal Encounter

Soms beland je in een scène waarvan je weet dat je kinderen het zich nog lang zullen herinneren. Neem nu zondag één september. Het was middernacht. Moe maar voldaan kwam ik thuis van het optreden van Amenra in het OLT. Ik doe mij sneakers uit en hoor mijn vrouw fluisteren: 'Schattie, er zit een beest vast in het zolderluik.' Ze fluistert zo luid dat ze evengoed niet had kunnen fluisteren. 'Een beest?', antwoord ik, waarna ik voorzichtig de trap opwandel met mijn blik strak op het luik gericht. 'Shiiiiiiit … Wadisdavooriet!?', reageer ik op het ondefinieerbare wezen. Mijn vrouw haalt haar schouders op en zegt dat ik het moet wegdoen. Dat is nu eenmaal het lot van de man in huis. Die moet ongewenste, ondefinieerbare wezens verwijderen. Ondertussen plakt onze zoon aan haar been. Hij voelt de spanning waarin zijn ouders zich hebben gewenteld. Om mezelf uitstel te geven van deze penibele taak, zeg ik dat ik even 'grote insecten in België' ga googelen. Wie weet herken ik het beest in de afbeeldingen die Google mij voorschotelt. Kennis heeft iets geruststellends, vind ik. Terwijl ik de insecten met afschuw bekijk, hoor ik plots gegil. Het beest heeft zich losgemaakt. 'EEN VLEERMUIS!', krijst mijn vrouw. Geen insect dus, maar een zoogdier. Het diertje vliegt de kamer van mijn dochter in die haar oogjes net had geopend door de paniek in huis en plots een vleermuis boven haar ziet fladderen. Nog meer gegil. Vrouw, zoon en dochter verschansen zich in onze slaapkamer. Ik ben ondertussen naar mijn zoon zijn kamer geglipt. Van daaruit kan ik de vleermuis gadeslaan. Ik roep naar mijn vrouw: 'IK GA EVEN GOOGELEN WAT JE MOET DOEN ALS ER EEN VLEERMUIS IN HUIS ZIT.' Mijn vrouw doet hetzelfde. Oké, we weten snel wat ons te doen staat: het licht in de kamer waar de vleermuis zit, aansteken en in een donkere kamer het raam openzetten. Na mezelf moed in te spreken, schiet ik in actie. Door de spleet van de deur zie ik de vleermuis schichtig fladderen in mijn dochter haar kamer. Ik spurt naar de badkamer en smijt de deur achter me dicht. Daar open ik het raam en doe ik het licht uit. Ik spurt terug naar de veilige basis, de kamer van mijn zoon, om op adem te komen. Mijn vrouw roept dat ik niet te lang moet talmen want er zou een tweede vleermuis binnen kunnen vliegen. Als een ninja sluip ik naar de kamer des onheils. De vleermuis fladdert op ooghoogte, dus instinctief ga ik diep door de benen. Ik passeer onze slaapkamer en door de deurspleet zie ik de ogen van mijn vrouw. Zij en onze kinderen giechelen omwille van mijn rare gedrag. Ik voel me tamelijk belachelijk, dat moet gezegd. Ik slaag erin om het licht aan te steken in de vleermuiskamer en spurt naar mijn gezin. Vrouw en kinderen liggen ondertussen in een deuk. Enkele minuten later lijkt de kust veilig, maar niemand heeft de vleermuis naar buiten zien vliegen. Mijn vrouw – die ondertussen een hoofddoek heeft gemaakt van een roze sjaal ter bescherming van haar haren voor een potentieel klauwende vleermuis - en ik sluipen samen naar de vleermuiskamer. We speuren het plafond af maar er hangt niets. Ook achter deuren en kasten is geen vleermuis te vinden. Missie volbracht. Ondertussen is het kwart na één. Enkele dagen later in de klas zit mijn zoon in een kring. De juf vraagt aan de kinderen of ze deze zomer spannende dingen hebben meegemaakt. Mijn zoon vat het als volgt samen: 'Er zat een vleermuis binnen en mijn papa vluchtte naar het toilet.' Los van het feit dat dit een flagrante leugen is, vergat hij erbij te vermelden dat ik die vleermuis heb bevrijd! Eigenlijk ben ik de held van het verhaal. Ook al is het maar een pantoffelheld.

Hoofdrol

Er was eens een wc-rol genaamd Scotty die de hoofdrol wou spelen in een schijtfilm. Het was niet de eerste keer dat hij zich voor zo'n film kandidaat stelde. Maar voorlopig bleef de doorbraak uit. 'Er zit een geurtje aan de selectieprocedure.', had hij eens gezegd tegen zijn agent. Door alle afwijzingen die hij te verduren kreeg, was hij van pure miserie fel vermagerd. Laagje per laagje verloor hij aan zelfvertrouwen. Gelukkig had Scotty een dikke huid, anders had hij de filmindustrie al jaren geleden ingeruild voor een supermarktketen, waar hij waarschijnlijk wél op het bovenste schap zou liggen. Maar Scotty was een volhouder met een missie: de Golden Drop winnen als beste wc-rol in een film. Hij wilde beroemde konten vegen zoals zijn illustere voorgangers die onvergetelijke rollen speelden in geweldige schijtfilms als Dumb & Dumber, American Pie, There's Something About Mary en The Big Lebowski (waar wc-rol Lotus speciaal voor zijn rol vel over karton was). Maar je moet klein durven beginnen, dacht Scotty, die niet te beroerd was om een rol aan te nemen in een b-film. Uiteindelijk had hij meer kans dat er in de undergroundscene een schijtfilm zou gemaakt worden. Scotty had wel een probleem in zijn queeste naar eeuwige roem. Zijn vel was bedrukt met hartjes en hij geurde naar roosjes. De filmindustrie – en de meeste acteurs en actrices – waren meer te vinden voor geurloze, onbedrukte toiletrollen. Toch leek het Scotty een kwestie van tijd eer een superster een wc-rol zoals hij op zijn of haar wishlist zou zetten. En dan was hij vertrokken. Zijn uniciteit in de filmbusiness zou zijn sterkte blijken. Daar was hij heilig van overtuigd. Hij werd beloond voor zijn geduld en vastberadenheid toen zijn agent op een druilerige dag in Los Angeles heugelijk nieuws had. 'Scotty!''Ja?''Je mag meedoen aan de audities van de nieuwste Bondfilm!''Shit! Serieus?''Yep, het zou een geweldige schijtfilm zijn.''Wow. Speelt Daniel Craig nog steeds James Bond?''Yep. Er komen gouden tijden aan makker. We worden morgen op de set verwacht.' Scotty voelde zich gelukkiger dan ooit. Hij blonk zijn hartjes op en spoot nog wat rozengeur op zijn zachte huid. The smell of success, dacht hij. Hij voelde tot in het diepst van zijn vezels dat hij op het punt stond beroemd te worden. Hij keek naar de badkamerkast en wist exact waar hij de Golden Drop zou zetten. Vierentwintig uur later hing hij aan een gouden hanger in een fancy hotelkamer toen James Bond op de pot ging zitten. Scotty voelde geen camera's op hem gericht, maar hij was allang blij dat hij hier mocht hangen. En hij hing hoe hij het liefst hing, rollend met de wijzers van de klok. Dit was zonder twijfel het spannendste moment uit zijn leven. Toen de regisseur 'Actie!' riep, begon Bond zijn gevoeg te doen. Scotty zag hem even schudden met zijn gespierde poep en dacht: shaken, not stirred. De superster begon te rollen aan Scotty en nam maar liefst vijf blaadjes die hij op elkaar vouwde. Met mijn vel moet twee volstaan, wist Scotty, maar hij had al opgevangen dat filmsterren graag leven in overdaad. 'Cut!', riep de regisseur. En dus werd een nieuwe take opgenomen, met dat verschil natuurlijk dat Daniel Craig nu deed alsof hij moest kakken. Weer nam hij vijf velletjes. En dat voor een poep die al proper is! Scotty voelde zich verkwist. En zo ging het door, cut na cut, tot er van Scotty niets meer overbleef dan een lege rol. En zo voelde hij zich ook. Hij werd door de propsmaster in een vuilbak gesmeten waar hij terechtkwam tussen een hoop andere mislukte wc-rollen. Er hing een schrale rozengeur van gemiste kansen. Nu restte Scotty en de andere wc-rollen niets meer dan wachten tot ze vermalen zouden worden in een papierverwerkingsbedrijf. Na een slapeloze nacht waarin hij woelde en rolde, ging plots het deksel van de vuilbak open. Hij zag een man speuren die duidelijk naar iets specifiek op zoek was. Op zijn T-shirt stond cleaning services geschreven. Hij haalde de vuilniszak uit de bak, plofte hem neer en haalde er dan met zijn blauwe, doorschijnende handschoentjes de ene na de andere wc-rol uit. Scotty en zijn lotgenoten werden overgeladen in een kleiner plastic zakje dat vervolgens werd dichtgeknoopt. Hij was op van de stress. Wat stond er hem te gebeuren? Toen hij even later in een bestelwagen zat, kon hij alleen maar raden waar hij samen met de andere toiletrollen gedumpt zou worden. Na een uurtje schoof de deur van de bestelwagen open waardoor Scotty plots verblind werd door het felle zonlicht. Hij hoorde in de verte twee kindjes 'Daddy! Daddy!' roepen. De oudste van de twee meisjes ritste het zakje uit de man zijn handen, liep ermee naar de woonkamer en scheurde het gretig open. Scotty en de andere rollen tuimelden op de vloer. Grijpgrage handjes namen Scotty mee naar een kindertafeltje, waar hij tussen verfborstels en ander knutselgerei terechtkwam. Vrijwel meteen werd hij onder handen genomen voor een complete, ongewilde make-over. Ook enkele andere rollen ondergingen een wonderbaarlijke metamorfose. Toen het jongste meisje Scotty trots de lucht in stak om aan haar vader te tonen, zag hij in de spiegel van de woonkamer dat hij de Superman onder de wc-rollen was geworden. Met de S van Scotty op zijn buik geschilderd! Hij kreeg een plaatsje op de wandkast tussen enkele andere rollen, maar hij was dé ster. Hij had zijn hoofdrol te pakken en hij leefde nog lang en gelukkig.* *tot de hond des huizes hem te pakken kreeg, in het toilet dropte en de poetsman besloot Scotty door te spoelen.

Doodsangst

Plots springt het lampje aan. Eieren schrikken yoghurt verstijft en de melk trekt wit weg. Toch is het vandaag een plakje jonge kaas met brute pech.

Princekoeken

Je loopt tussen de rayons als een model op de catwalk. Je draagt rode stiletto’s met matching lippenstift en een zwarte trenchcoat. De zonnebril op je hoofd doet dienst als diadeem. Je wordt aangestaard door ontbijtgranen, droge beschuiten, een beveiligingscamera en mezelf. Ik zou nochtans liever niet naar je kijken. Want dat is net wat je wil, wat je verwacht. En je bent mijn type niet eens. Je houdt halt bij de koekjes. Kijk eens aan. Hand in de zij en de poep naar achter. Je speurt de schappen af van boven naar onder tot je in een hoek van negentig graden voorovergebogen staat. Je weet dat ik naar je kijk, is het niet? Ook al probeer ik de illusie te wekken dat ik alleen oog heb voor beschuiten. Ik bestudeer een pak meergranen Cracottes alsof ik de achterflap van een boek lees. Jij neemt Princekoeken met witte vulling van het schap en loopt dan met je winkelmandje heupwiegend mijn richting uit. Zal ik even vriendelijk knikken als we elkaar kruisen? Dat doe ik altijd tussen de rayons. Ik hoef mijn gedrag niet aan te passen omdat ik denk dat jij ervan uitgaat dat ik je beloer. Ga je oogcontact zoeken op het moment dat je me passeert? Ja, en dat doe je langer dan gebruikelijk is tussen vreemden. Je lacht zelfs je gebleekte tanden bloot. Wat een stoute blik! Ik lach verlegen terug en kijk je achterna terwijl je van me weg flaneert. Je vastberaden tred lijkt gestuwd door een drang om bekeken te worden. Of is dit gewoon wie jij écht bent? Een vrouw die trots is op haar schoonheid. Een vrouw die ervan overtuigd is dat het probleem ligt bij mannen zoals ik. Maar ik ben niet zo’n man. Het is niet je schoonheid maar je verpletterend zelfvertrouwen dat mij intrigeert. Ik zet de beschuiten terug, neem een rol Princekoeken met chocoladevulling en reken af aan de kassa. Ik wandel naar mijn volgende bestemming: de slager. Het is er druk. Ik kijk naar binnen en ik zie hoe levend vlees happig wijst naar dood vlees. Hier wordt gehakt gemaakt van vegetarische voornemens. In de weerspiegeling van het raam zie ik ook twee roze vlekjes. Ik beweeg mijn hoofd en de vlekjes bewegen mee. Instinctief grijp ik verschrikt naar mijn haren. Het zijn de roze speldjes van mijn dochter. Die was ik thuis blijkbaar vergeten uit te doen. Nu weet ik het wel zeker. Je keek niet stout of uitdagend. Je keek spottend, met de gebleekte tanden op elkaar geklemd om de hilariteit binnensmonds te houden. En ik kan je geen ongelijk geven.

2018 - een sonnet

Deze wereld draait in de plasticsoep.Onverschilligheid leidt tot weerextremen.Onze stadslucht blijkt dodelijke troep.We komen op straat om ’t klimaat te claimen. Kinderbuikjes door oorlog uitgehold.Jemen is van de wereld afgesneden.Ook elders worden human rights gemold.Trumps grenswacht grossiert in gruwelijkheden. Vreemdelingenzaken zegt: less is more.De Marracrash wordt een politiek wapen.Michel valt twee keer en de show gaat door.Les gillets jaunes moeten geld bijeenschrapen. Goddank spelen de Duivels op een wolk.Als we scoren zijn we even één volk.

Atelier Boshoek

Een gure oostenwind schudt aan de wilg naast het open raam van Ludo’s atelier. De oprit kleurt goud met herfstbladeren en er dwarrelt een blaadje binnen. Ludo duwt zijn sigaret uit in de overvolle asbak. Het is kwart voor zeven ‘s avonds en er draait een plaat van The Smiths. Het is de laatste elpee die hij ooit heeft gekocht. Met gekruiste armen aanschouwt hij vanop afstand een half afgewerkt portret. Hij dwingt zijn ogen tot spleetjes en stapt ernaartoe. Bij elke pas kraakt de plankenvloer, net als zijn gemoed. Hij kantelt zijn hoofd schuin, klakt met zijn tong. Een diepe zucht volgt. De schaduw klopt niet helemaal. Het is altijd iets. Hij kijkt naar de ingelijste vakantiefoto die tegen een lege verfpot leunt. Na meer dan dertig jaar tussen verf en borstels ziet de fotokader er nog steeds onberispelijk uit. Ludo’s ogen glijden naar de muur achter de schildersezel. Daar hangen zestien geschilderde versies van de foto, in twee rijen van acht portretten. Het zijn z’n favorieten uit honderden pogingen. Op geen enkel doek is de glimlach van zijn tienjarige zoon zo zorgeloos als op de foto. Geen enkel portret benadert de vreugde van die prachtige zomerdag in 1986. En toch zal Ludo zijn zoons gezicht blijven strelen met penselen. Hij zet de platenspeler uit in het midden van de song There’s a light that never goes out. Morgen, op Allerheiligen, zal het misschien eindelijk lukken.

Luciferbenen

In het najaar werpt de zon weer langere schaduwen uit. Ik kijk ernaar en zie een uitgelopen versie van de realiteit. Glazen worden vazen, tuinhuisjes worden vuurtorens, zanglijsters worden roofvogels en kinderen worden reuzen, met vingers die de horizon willen strelen. Ze krijgen eindeloze luciferbenen die de breekbaarheid van hun jonge jaren insinueren. Ik kijk ook naar mijn eigen uitgerekte schaduw. Het is een schim van mezelf die geen emoties prijsgeeft. Het is een donkere vlek waarin ik soms in mezelf wil keren. Het is een vertrouwd silhouet dat ik uit dit moment wil knippen om te bewaren voor de rest van mijn leven.

Luister eens naar deze oude knar

Herfstbladeren vallen niet, ze wiegen de zomer in slaap. Als ge zo oud zijt als ik kijkt ge nu eenmaal anders naar het leven. Ik heb dan ook tijd om over die dingen na te denken. Ik ga nergens naartoe, alleen mijn gedachten hebben de luxe af te dwalen. Ze komen en gaan zoals de reigers. Ge moet weten dat het hier serieus veranderd is sinds Jan en alleman het domein mag betreden. Het was ineens gedaan met de rust. En oké, kabaal en geschreeuw vervliegt. Ge geraakt er met de tijd aan gewend. Maar waarom vinden jullie, mensen, het nodig om hartjes en namen in mijn huid te kerven? Dat ge dat op een muur doet kan ik nog begrijpen. Een muur leeft niet. Maar op een boom! Los van het feit dat het pijn doet, is het ook levensgevaarlijk. En ge moet daar niet mee lachen. Als gij in mij snijdt en de verkeerde bacterie nestelt zich in de sleuf, dan wordt die snede een gaatje. Dat gat wordt groter en voor ge het weet … Enfin, ge zult het niet weten want tegen dan ligt gij al lang onder de grond. Zelfs uw kleinkinderen zullen het nooit weten. Maar voor ge het weet ben ik dus helemaal uitgehold vanbinnen. Dan is het wachten op een rukwind die mij uit mijn lijden zal verlossen. Gij snijdt toch ook geen levende dieren? Mocht ge mij meer als dier beschouwen, ge zoudt tenminste moeite doen om rekening te houden met mijn gevoelens. Niet dat ge boomknuffelaar moet worden, laat dat duidelijk zijn, maar wij bomen doen meer dan bladeren van ons afschudden en nieuwe scheuten krijgen. Wist ge bijvoorbeeld dat wij kunnen communiceren met insecten? Als ik last heb van een ambetante parasiet, laat ik van mij ruiken. Dan trek ik insecten aan die dol zijn op die parasiet. En als de wind mijn geur meevoert, worden mijn familieleden verwittigd van het naderende onheil. En dan zwijg ik nog over onze wortels die ingenieus met elkaar verbonden zijn. Wij zorgen voor en spreken met elkaar, beste mens. Gij kunt dat alleen niet horen. En als ik even mag terugkomen op de vergelijking met dieren: het onderscheid tussen fauna en flora is ook maar uitgevonden door een mens hé. Het is máár een categorisering. Uiteindelijk leven we allemaal. Ook wij eten, drinken, communiceren, planten ons voort – wat ik trouwens geheel terzijde etymologisch een mooie uitdrukking vind – en passen ons aan de seizoenen aan. Maar omdat wij bijvoorbeeld op een andere manier eten en drinken, zijn we voor u geen dieren. Gij kunt ook onze emoties niet lezen. We staan erbij zoals een lantaarnpaal, is het niet? We lijken onverschillig neer te kijken op ons lot. Misschien is dat wel de reden waarom gij niet naar ons omkijkt. Soit, ik ben er nog. En ik zal hier nog wel een tijdje blijven staan, in het Rivierenhof. En al die tijd heb ik een prachtig zicht op Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Ik wuif geregeld naar haar. En als de wind goed staat, hoor ik haar stem die na al die jaren nog even helder klinkt. Toch iets waar jullie mensen goed in zijn.

Als het huis slaapt

Als het huis slaapt laat ik de letters stiekem binnen. Dan zeg ik: “Welkom. Neem plaats in dit gedicht.” In het begin komt er geen zinnig woord uit. De o’s rollen met de ogen v’s en w’s klappen dicht een Griekse y loopt wat verloren b’s en d’s maken zich dik een k staat wankel op zijn poten twee m’en roepen om hun mama de q wil zijn plaats verloten een ontzette z verkoopt wat drama één p en drie f’en beginnen te zuchten de a zet zich op de h en denkt na enkele letters kunnen elkaar niet luchten drie x’en dromen van erotische proza. Gelukkig heb je nog de i’s en de j’s die steken de koppen bij elkaar want schrijven is lijden met lange ij en voor je het weet krijg je een gedicht voor mekaar.

Onverzettelijke traagheid

Ik keek naar mijn overbuur, de Berg. Hij lachte zijn flanken bloot. Van uitbundigheid was geen sprake, die was al geruime tijd geërodeerd. Ik voelde dat hij op me neerkeek. Boven hem hing een wolk van een middelvinger. De Berg liet me verstaan dat ‘de jaren van verstand’ niet bestaan als je alleen opkijkt naar je eigen bergwand. Dat bedoelde hij uiteraard metaforisch. Wie anders dan de Berg heeft het recht om te grossieren in beeldspraak. Hij vertelde me ook dat je gerust naar de hemel mag reiken, maar dat anderen altijd hoger zullen grijpen. Er bestaat immers een limiet op grenzen verleggen. Dat is wat zijn bovenste bomenrij mij wilde zeggen. Maar wat de Berg vooral in mijn hoofd wilde prenten, is dat je kan groeien door stil te staan. Ik keek dus naar mijn overbuur, de Berg, en besloot wat langer te blijven staan. Ik lachte terug, omdat hij zo vriendelijk was zijn onverzettelijke traagheid met mij te delen. Ook al ben ik maar een zucht in zijn ondoorgrondelijke leven.

Brief aan Center Parcs

Beste Center Parcs Door het slechte weer tijdens een weekendje in de Veluwe zijn we in het subtropisch zwembad van Het Meerdal beland. Twee zaken vielen mij op: veel dikke mensen en veel tattoos. Over die tweede constatatie ga ik niet uitwijden. Smaken verschillen. Ik schrijf u omdat ik het wil hebben over het groot aantal zwaarlijvige zwembadgangers, waaronder helaas ook kinderen. Mijn maag draait om als ik hen zie schransen van uw hamburgers en frieten. Niet dat ik ze dat niet gun -ik eet doorgaans ook vettiger als ik op vakantie ben – maar het gebrek aan gezonde maaltijden op uw domein is volgens mij niet meer van deze tijd. Uiteraard biedt u ook (gebonden) soepen en salades aan, maar dat is geen olympisch minimum waard. Wat ik zag in het vet dat van uw glijbanen gleed, was het perverse orgelpunt van de industriële voedingsindustrie. Ik zag obese mannen en vrouwen wiens beproefde lichamen verslaafd zijn aan vetten, suikers en additieven. En u bent de welwillende feeder. All you can eat! Yes please! Als u dan zo goed als geen gezonde alternatieven voorschotelt, kan men niet anders dan toegeven aan de lokroep der vetzakkerij. Begrijp me niet verkeerd. Ik acht u niet verantwoordelijk voor het collectieve overgewicht in onze contreien. U bent maar een radartje in een walgelijke voedingsmachine. Maar u kan wél het goede voorbeeld geven en uw maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen. Wat dacht u bijvoorbeeld van salad- en smoothiebars, meer vegan en veggie, meer natuurlijke producten? Het zijn de eerste dingen die in mij opkomen. Dus als u even brainstormt met uw medewerkers komt u vast op leukere, commercieel interessantere ideeën. Als festivalorganisatoren dat kunnen, mag dit voor u ook geen probleem zijn. En ja, dat zal de horecakosten waarschijnlijk opdrijven. Maar u kan er ook nieuwe zieltjes mee winnen. Mijn kinderen hebben alvast een fantastische namiddag beleefd in uw zwemparadijs. Doe iets aan uw menu en we komen graag terug. Misschien zelfs wat vaker. Vriendelijke groet, Antony

Roze als beenham

Het verkeerslicht springt op groen maar ik blijf staan voor jou met je rode trui. Tussen ons een winkelraam, bloemen die staan te sterven in boeketten, mensen die zichzelf voorbijlopen aan de snelheid van hun Facebookstream en dit moment waarop jij aan een lelie ruikt en ik moed opsnuif. Ik staar je aan en denk: komaan, kijk naar mij. Alleen in je ogen kan ik zien wat ik aan de kant moet zetten: mijn fiets of mijn fantasie. Je blaast een haarlok uit je gezicht die terug op het puntje van je neus landt. Ik vraag me af of je ooit mijn zenuwtrekjes zal kennen. Komaan, zie mij staan. Kijk verder dan je bezige handen. Ze vertellen je niets nieuws meer. Met je blik naar beneden gericht oog je breekbaar als een paardenbloem in een hondenwei, en toch is er die gezonde blos. Mocht mijn moeder hier staan, ook al zou ze nooit een groen licht negeren, ze zou zeggen: “Die vrouw heeft de wangen van een slagersdochter.” Maar ik weet beter. Je hebt geen wangen roze als beenham. Het zijn wangen zo rood als de tulpen in je handen.

In de duinen van Zeeland

Hij staat beneden aan de trap als hij haar de kraan van de douche hoort opendraaien. Hij doet beheerst zijn schoenen uit en neemt enkele treden. Het geluid van stromend water heeft altijd een bezwerend effect op hem gehad. Hij beeldt zich in hoe ze haar hoofd naar achter kantelt om de stress van de werkweek uit haar krullen te wassen. In zijn gedachten ziet hij een spoor van schuimende shampoo traag langs haar hals naar beneden glijden, tussen haar borsten, tot voorbij haar navel. Hij stelt zich voor hoe ze haar rug strekt terwijl de damp van het hete water haar in een gelukzalige trance brengt. Hij glimlacht bij de gedachte dat het voorspel niet eens begonnen is. In de traphal ruikt het ondertussen naar roosjes. Hij herkent de geur van vroeger, toen ze samen op kot zaten. Hij kende de uren waarop ze ging douchen in de gemeenschappelijke badkamer eerder dan haar naam. Hij pikte haar zalmroze slipje terwijl ze zich waste voor hij haar voor het eerst gesproken had. Het sexy niemendalletje lag maanden onder zijn matras, slechts enkele meters van haar vandaan toen ze notities kwam lenen. Het zijn herinneringen die hij koestert. Hij is bijna boven. De trap kraakt onder zijn winterkousen. De opwinding en de whisky doen zijn hoofd tollen. Hij heeft geduld moeten uitoefenen, maar de beloning wacht hem op aan de andere kant van de deur. Juist voor hij haar wil verrassen, kijkt hij naar een fotokader die scheef aan de muur hangt. Ze ziet er gelukkig uit met haar labrador in de duinen van Zeeland. Het is de hond die beneden vredig ligt te slapen. Het zal nog even duren voor het dier wakker wordt, daar heeft hij voor gezorgd. Hij hangt het kader recht met zijn bruinleren handschoenen aan en neemt dan voorzichtig de deurklink vast. Hij hoort haar zachtjes neuriën terwijl het water onverstoorbaar op haar lichaam klettert. In zijn broekzak zit het slipje dat ze al 16 jaar mist. Het slipje waarmee ze straks wakker zal worden.

Nachtkastje

Wij liggen zij aan zij als twee makrelen in de verstoog. Jij vindt dat een ongelukkige vergelijking, keert me de rug toe en zucht de fles wijn van een lichamelijke avond de kamer in. Het is jouw manier om de aanstormende dag te verjagen. Aan de andere kant van de muur wordt een nieuwe wereld opgetrokken uit lakens. Ik hoor zijn scheppers fluisteren om de realiteit niet wakker te maken. Dit rijk staat of valt met wasknijpers. Ik zou het willen veroveren en in het nachtkastje van mijn geheugen achterlaten. Ondertussen loert de schemer binnen. Ik negeer zijn blik, verdwijn liever onder het deken van ons gemoedelijke leven. Twee makrelen spartelen nog even tegen.

2017 - een sonnet

Kim Jong-un vuurt zijn middelvinger af. Trumps geliefde afweergeschut heet Twitter. Neonazi’s strooien haat zonder straf. Een schutter berooft Vegas van zijn glitter. In Londen schreeuwen mensen moord en brand. Verwaarlozing leidt tot verkoolde toren. Er is ook machtsmisbruik in showbizzland. Met MeToo is een bewustzijn geboren. De Rohingya’s gaan helaas niet viraal. Ze worden uitgemoord en weer vergeten. Een generaal drinkt gif in’t tribunaal. Hij heeft een massamoord op zijn geweten. Maar voor je denkt: de wereld is om zeep. De Warmste Week had ons weer in zijn greep.

De Engel

Onlangs, op een doordeweekse zomerdag zonder kinderen, heb ik 50 km gefietst aan de zijde van mijn vrouw. Niet dat we met dit idee wakker werden. Noem het gerust een vlaag van romantische waanzin. De fietstocht naar het werk was gepland. Het ritje van ’t Stad naar brasserie De Engel in Zandhoven voor een pot mosselen met frieten was dat niet. Het kanaal dat we volgden was door de ondergaande zon nog mooier dan we in gedachten hadden, maar een zomerse bries kan toch serieus in uw gezicht kletsen. En 25 km is ver op een oude velo met slechts 1 versnelling en een zadel zo hard als een plank. Soit, na 1 uur en 35 minuten trappen konden we met een gelukzalig gezicht dat parelde van het zweet onze voetjes onder tafel schuiven en, in mijn geval, een pint achterover kappen. De mosselen en de frieten waren gelukkig grandioos. En nadien begonnen we voldaan – het dessert was een dwaze beslissing – aan ons tochtje van 50 minuten naar huis. Leve de romantiek! (en een zachter zadel)

Dag en nacht

Heb je de nacht overleefd? De maan zat gevangen achter de bomen het licht lag in je slaap verscholen je geweten knarste oorverdovend. Heb je de nacht overleefd? Na een vlucht over slapende dauw tussen honderden razende raven onderweg naar een vergeten droom. Heb je de nacht overleefd? De zon stond verloren in het noorden gewikkeld in de naakte waarheid lag je omringd door je demonen. Zal je de dag overleven? De ochtendstond proeft oud in de mond de nacht kleeft nog aan je kleren het is doodnormaal om bang te zijn tot je de volgende nacht hebt overleefd.

2016 - een sonnet

Brussel volgt Londen, Parijs en Madrid. De gezichten van Maalbeek laten tranen. Gekaapte camions, een laatste rit op weg naar feestende Europeanen. In Aleppo is alles total loss. Kan je nog hoop uit deze puinhoop halen? Duizenden reddingsvesten op Lesbos als lavastroom van tragische verhalen. De Britten drijven weg van de EU. Trump verslaat de elite met verwijten. In post-truth tijden spelen we het cru, onzin weegt zwaarder door dan naakte feiten. En toch is samsonseks woord van het jaar. Een wereld in nood valt ons vaak te zwaar.

Nutcase

De schaamte. Ik voel ze vooral hier, in de supermarkt. Mensen mijden oogcontact sinds ik de ronde doe als een virale infectie. Ze kijken me aan wanneer ik mijn boodschappenlijstje doorstreep of het etiket van een fles wijn lees. Hun geniepige blikken branden door mijn winterjas. Het is zelfs zo erg geworden dat ik mijn vlees niet meer laat afsnijden bij de slager. Voortaan koop ik alles voorverpakt. Wat maakt het ook uit. Alles heeft een wrange bijsmaak tegenwoordig. Ze zeggen dat mijn masker is afgevallen. Ze menen te weten wie ik nu écht ben. Maar wie was ik daarvoor dan? Iemand die de schijn ophield? Dat zeggen ze ook. En oké, ik was de controle verloren en de gevolgen zijn drastisch. Het is een jammerlijk feit uit een leven dat al 41 jaar braaf bestaat. Maar ben ik door het voorval veranderd? Ik geef de planten evenveel water als vroeger. Ik slaap nog altijd op mijn buik en ik kijk met evenveel spijt terug op bepaalde keuzes in mijn leven. Maar goed. Het is dus gebeurd en veel mensen hebben het gezien. Ik ben nu officieel de nutcase van het dorp. De overdaad aan wijn en goedkope pralines in mijn winkelkar zullen die perceptie alleen maar voeden. Aan de kassa komen daar nog roddelboekjes bij. Mocht ik niet beter weten, ik zou denken dat het bewijs van mijn teloorgang naar de kassière schuift. Ik betaal de rekening en krijg er gratis een afkeurende blik van de winkelbediende bij. Wat een conservatief hol is dit toch. En als ik eerlijk mag zijn: vóór de schaamte was ik trotst op mezelf. Fier op mijn daadkracht en uitstekend gevoel voor timing. Als een slechtvalk die in vrije val zijn prooi vangt. 12 jaar geleden, toen ik hem voor het eerst zag, had ik het lef nog niet. Hij kwam toen spreken over zijn investeringsplannen in de regio. Ik walgde van zijn dominante houding en vrouwonvriendelijk gezwets, maar als kersvers communicatiemedewerker van de gemeente deed ik wat van mij werd verwacht. Ik bedankte hem na zijn speech voor zijn kostbare tijd met een uitstekende fles Bordeaux. Hij nam de fles aan, gaf me een zoen en fluisterde onder luid applaus in mijn oor: “Heb je plannen vanavond, Barbie?” Ik was te geschokt om te reageren. Hij genoot van zijn macht. Dat was ons laatste contact tot vorige maand, toen hij terug naar ons dorp kwam. Hij was hier niet om te spreken over de investeringen die uiteindelijk nooit zijn doorgegaan, maar om verkozen te worden. Ik overhandigde hem opnieuw een fles Bordeaux. Deze keer met een extraatje erbij. Om het in de woorden van de wereldpers te zeggen: “Lady grabs Trump by the nuts after speech.”

Zeezicht op Zurenborg

Het is een zwoele zondagavond. Ik zit op een kruk en leun nonchalant tegen de voorgevel van café ZeeZicht op de Antwerpse Dageraadplaats. Ik zie overal lachende gezichten, pretoogjes en frisse pintjes. Uitlaten als: "Gij meent da!" en "Ge hebt hem toch de waarheid verteld?" worden de verzadigde lucht in geschoten, maar ze lossen even snel op als de geblazen zeepbellen van de kinderen op het plein. Het is een luidruchtige mensenmassa op twee veertigers na. Alsof een glazen stolp hen, zittend aan een klein rond tafeltje, scheidt van de rest van het plein. Hij draagt een gecentreerd wit hemd met hoge kraag, een marineblauwe vest en een klassieke zwarte Ray-Ban. Zijn grijzende haren zijn strak over zijn kalende kruin gekamd. De dikke gouden ring met diamant aan zijn rechterpink schittert door de laagstaande zon. Zij heeft zichzelf in een zwart maatpak gewrongen. Aan de stand van haar intimiderende borsten te zien, loert een nipplegate gevaarlijk om de hoek. Haar geblondeerde haren vallen op zoals een fluovestje dat doet en steken af tegen haar gebronzeerd, verrimpeld velletje. Ik bestel mijn tweede bolleke Koninck. Het valt mij op dat de ijdele man – ik noem hem in gedachten Ray - schichtig om zich heen kijkt en voortdurend zijn benen beweegt alsof hij een dubbele basdrum aan de praat houdt. Hij jongleert non-stop met zijn witte iPhone 6 en werpt zijn vlam regelmatig kusjes toe. Zij kijkt geamuseerd, giechelt en tracht ondertussen haar borsten in het gareel te houden. Ze stift haar lippen babyroze op het moment dat de ober met twee glaasjes bubbels komt aangewaaid. Ze klinken en nippen van hun glas. Links van mij komt een mollige dame met knalrode kop aangestormd. Ze sleurt daarbij aan elk hand een jongen van een jaar of twaalf mee. Ik vermoed dat de twee fils à papa haar kinderen zijn. Ray heeft haar ook in de mot en hij veert recht. Nog voor hij een woord kan uitbrengen, zet de vrouw het op een brullen. “Kijk eens jongens, hier zit hij! Dat ziet er een belangrijke vergadering uit!” Ray sist: “Rustig Brigitte, moet heel het plein u horen of wat! En wat doen de jongens hier? Die moesten al lang in hun bed liggen!” Brigitte keelt verder: “Wat krijgen we nu? Gaat gij mij hier opvoedingsadvies geven of wat? Ge zijt nooit thuis, vuile leugenaar!” De blonde bimbo zwijgt, kruist de armen en rolt met haar ogen. De twee jongens lopen ondertussen ook rood aan. Niet van woede, maar van schaamte. De ene broer huilt en schuilt achter de schouder van de andere. Ray kijkt naar Brigitte en wijst naar zijn gebroken zonen. Hij snauwt: “Zijt ge nu content, Brigitte? Ge kon toch evengoed wachten tot ik thuis was in plaats van heel het plein op stelten te zetten. Mijn meeting met de bank was afgesprongen, oké? Er kwam een gaatje vrij en ik heb mijn collega Veronica uitgenodigd om nog een aantal dingen te bespreken voor de belangrijke meeting van morgen.” Veronica richt zich tot Brigitte en zegt triomfantelijk: “Aangenaam.” Brigitte brult verder: “Gij omhooggevallen stukske zeveraar! Ik ben uw excuses spuugzat, Ywein. Een gat in uw agenda … Haar gat zeker? Bedrieger!” Veronica giechelt. Ik vind het jammer dat Ray eigenlijk Ywein heet. Ray past hem veel beter als midlife-macho. Brigitte raast ondertussen verder: “Ik, wat zeg ik, wij, houden u al 10 minuten in de gaten en we weten genoeg! Ge zit verdorie met uw neus tussen haar borsten terwijl ge haar handje vastpakt. Ik zal u eens iets zeggen, meneertje de directeur. IK WIL DAT GE VANAVOND UW BOELTJE PAKT!” Door de laagstaande zon zie ik hoe Brigittes woorden worden versterkt door een spervuur van speekseldeeltjes die het gezicht van Ywein bombarderen. Ondertussen is het plein stiller dan ooit. Alsof elke caféganger getuige is van een indrukwekkend stukje straattoneel. Een hipster aan het tafeltje naast mij denkt trouwens écht dat dit doorstoken kaart is. Hij zegt tegen zijn vriend dat dit ‘stuk’ waarschijnlijk een leuke verrassing is van één of ander theatergezelschap dat meedoet aan de Zomer van Antwerpen. Luttele seconden na de zware woorden tracht Ywein zijn vrouw te bedaren. Dat ze het rustig thuis zullen bespreken en dat het een groot misverstand is. Dat hij het zal goedmaken en dat hij belooft vaker thuis te zijn. Dat hij de verloren tijd zal inhalen. Maar daar heeft Brigitte geen oren naar. Ze zwaait haar handtas tegen haar man zijn linkerwang. Als blijkt dat Yweins oor bloedt, lijkt de hipster al wat minder zeker van zijn ‘stuk’. Zijn wenkbrauwgefrons zegt genoeg. En Veronica, die is ondertussen met de noorderzon verdwenen. Brigitte sleurt haar getraumatiseerde zonen letterlijk mee in haar verdriet. Weg van de flirtende boeman die verslagen zijn wonden likt op een plein dat terug ademhaalt. Ik bestel mijn derde bolleke Koninck.

Onderstroom

Onderstroom Met de zon zakt ook de moed dieper dan de bodem van de ziel elke dag weer zout in die wonde. Ze zoeken beschutting in de tijd rood was toen de kleur van papavers in een veld waar hun jeugd werd ontvoerd. De moeder drijft af en denkt: het leven is als de zee je kan roeien zo hard als je wil de onderstroom bepaalt waar je strandt. foto: Nancy Weytens via www.azertyfactor.be

Achter de vreugde

De avond valt. Straatlampen springen aan. 2 vrouwen versnellen hun pas en vliegen elkaar in de armen. Vreugde stroomt over het zebrapad. Een jongeman danst hen voorbij. Live your life staat op zijn T-shirt en blik geschreven. 3 meisjes op de stoep zingen voor hem een lied. Hun lokken krullen rond de melodie. Naast hen staat een man strak in zijn pak. Hij kijkt op zijn horloge. Tik, tak, tik, tak … dat is haar pas. Hij strekt zijn nek, wuift en drapeert zijn geluk over haar blote schouders. Achter de vreugde staan 2 militairen die alles zien. Voortaan moeten we onze arrivals buiten opwachten. Een reactie op de schok, toen de vertrekhal een laatste bestemming was geworden.

De zwemvijver

Het is de eerste hete dag van het jaar. Ik zit in kleermakerszit op mijn badhanddoek en kijk uit over de zonnebadende mensenzee. De zonnebril op mijn neus heeft spiegelglazen zodat ik ongegeneerd kan staren en observeren. Het is een pilootbril. Sinds de film Top Gun moet ik van niets anders meer weten. Ik zie veel tattoos die ooit zwart waren, zonverbrande zwaarlijvigheid in strakke Speedo’s en oververhitte jongens die zwermen rond giechelende meisjes. Kortom, heel Deurne zoekt verkoeling aan de zwemvijver in het Boekenbergpark. En gelijk hebben ze. Terwijl ik gulzig rondkijk, spreekt een bloedmooie vrouw mij aan. Ze vraagt me vriendelijk om vuur. Haar paarse bikini matcht mooi met haar rosse lokken maar minder met haar witte benen. Deze stoot herinnert mij er aan waarom ik sinds mijn puberteit een spannend broekje onder mijn zwemshort draag. Ze vraagt opnieuw om vuur omdat ik voor me uit blijf staren. Moonstruck. Deze keer toont ze met vragende ogen ook de sigaret die tussen haar ranke vingers zit geklemd. Alsof ik haar niet begrepen heb. Ik schud nee. Teleurgesteld, want voor háár zou ik beginnen roken. Gewoon om haar sigaret te mogen aansteken en zo de sproetjes op haar snoetje te kunnen tellen. Ik hou die gedachte voor mezelf en we nemen afscheid. Ik besluit af te koelen in de zwemvijver. De temperatuur van het water is 17°C. Ik loop op mijn tippen met opgetrokken middenrif de zwemvijver in alvorens mijn schoolslag aan te vatten. Ik vind het de meest sierlijke der zwemstijlen. Bij crawl heb ik een coördinatieprobleem, vlinderslag heb ik alleen nog maar tijdens de Olympische Spelen gezien en rugslag is om problemen vragen in een overvol bad. Er zwemmen trouwens niet alleen mensen in de zwemvijver. Heel wat insecten spartelen zich een weg naar de eeuwigheid, waaronder helaas ook enkele geteisterde bijen. Andere insecten hebben het vooral op mijn hoofd gemunt. Ik kan ze moeilijk wegslaan omdat het m’n schoolslag zou verstoren. Ik duik onder water en open mijn ogen om mij te kunnen oriënteren. Helaas zonder zwembril waardoor mijn lenzen nu verloren ronddrijven in het groene water. Ik zie geen steek. Zwemmen heeft geen zin meer. Ik hijs me onzeker uit de vijver en stap verloren richting de zonneweide. Ik kan amper mens van handdoek onderscheiden. Elke 2 seconden tuur ik met dichtgeknepen ogen in de richting van mijn plekje. Ik voel niet alleen de zon, maar ook de blikken op mijn lichaam branden. Laat ze maar kijken, ik zie hun gezichten toch niet. Als bij wonder bereik ik na een eeuwigheid ongeschonden mijn spullen. Angstig door het wazige beeld neemt mijn gehoor het zicht voor een stuk over. Geen lelijke tattoos of verbrande pensen meer. De blijdschap die door het Boekenbergpark galmt, doet de angst van mijn natte lijf glijden. Geluiden uit alle lagen van de samenleving zorgen samen voor de perfecte soundtrack op deze zonnige dag. Tous ensemble in Deurne. Ik leg me neer en sluit mijn ogen. Kon heel de wereld dit maar horen.

2015 - een sonnet

Gammele bootjes kreunen uit onmacht een aangespoelde kleuter doet ons zwijgen vluchtelingen stuiten op een grenswacht hun kinderen hopen speeltijd te krijgen. De Lichtstad zag zijn romantiek doorzeefd het angstgevoel waait door onze contreien In Brussel wordt met para’s voortgeleefd op plaatsen waar Kerst en commerce gedijen. Onderwijl warmt de planeet verder op mislukte oogsten leiden tot oorlogen België blundert op de klimaattop burgers kunnen in hun living betogen. Maar tijdens de Warmste Week werd gescoord barmhartigheid is een hoopvol weerwoord.

Deugnietengrijns

In vergelijking met mijn vrienden die moeiteloos anekdotes, nieuwsfeiten en tekenfilms uit hun kindertijd oprakelen, herinner ik mij weinig van vroeger. Ik weet waarover ze spreken, maar ik zou er zelf nooit in detail over kunnen praten. Alsof ik die herinneringen in de kelder van mijn geheugen heb gelegd en wacht tot iemand anders er het stof van afblaast. Is het luiheid of denk ik te weinig terug aan wat is geweest? Een dagboek heb ik alleszins nooit bijgehouden. De dag dat ik met u naar de Zoo ging, heb ik wél goed onthouden. We gingen te voet via de Voetgangerstunnel van Linkeroever naar ‘t Stad. In mijn herinnering duurde dat een eeuwigheid. Alsof we onder het Kanaal naar Engeland liepen en niet onder de Schelde. Ik voel ook nog de angst van toen voor de oneindig lange houten roltrap die een perfecte timing of acrobatie vereiste. In de Zoo zie ik ons bij uw geliefde apen en aan de ingang van het reptielenhuis staan. Ik zie enkele beelden, maar ik hoor geen woorden. Dat frustreert me soms. Ik vraag me af wat er écht is gebeurd die dag. Misschien vertaalde mijn angst voor de roltrap zich in hysterie, en hebt ge zelfs een moment gedacht om terug te draaien. Ge hebt ongetwijfeld uitgebreid verteld over de apen en over de Gust: de bekendste gorilla van het land die alleen u in vertrouwen nam. Misschien leefde Gust toen nog en hadden jullie een moment van herkenning, gescheiden door een kil venster in het apengebouw. Dat moet een emotioneel moment geweest zijn. Tenslotte was hij als een tweede kind voor u. Ik vraag me ook af of ge toen oud-collega’s bent tegengekomen. U kennende hebt ge in dat geval gestoeft over mij, dat braaf manneke. En mogelijk hebt ge achteraf, met gedempte stem, tegen mij uw beklag gedaan over die collega’s. Ik zie zo uw beminnelijke deugnietengrijns voor mij. Kon ik onze dag maar openslaan als een fotoboek, bompa. Ik probeer 1 keer per jaar met de kinderen naar de Zoo te gaan. Ik vertel dan over u als we voorbij uw foto met de Gust wandelen. Ge zoudt trots zijn op die poster, want ge waart een fiere man. Ge waart dan ook de enige die, zonder uitzondering, een stropdas droeg onder zijn werktenue. Die genen heb ik niet van u geërfd, maar ik ben wel een braaf manneke gebleven. Ook daar zoudt ge fier op zijn.

Wetten en praktische bezwaren

Tussen droom en daad staan volle wasmanden en vergeelde doucheranden, vervallen yoghurtpotjes en rondslingerende kindersokjes, stapels linnen en akelige spinnen, broodkruimels en stinkende luiers, binnengesmokkeld zand door eentje dat moegespeeld een zaagje spant, weerbarstige melktandjes en rondvliegende washandjes, een salvo aan waaromvragen en mijn ad rem skills die dan helaas afhaken, witte, blauwe en groene vuilzakken die soms scheuren waardoor de smurrie in het tapijt blijft plakken, uitgedoofde spaarlampen en vaatwassers die dampen, vallende kinderen met wonden die nazinderen, her en der verspreide legoblokken die met hun scherpe randen een gesmoorde vloek ontlokken, Kapitein Winokio op cd en Mega Mindy op dvd, stapels correspondentie en professionele urgenties, lekke banden en potjes die aanbranden, omgekieperde bekers en koppige tegensprekers, verdwenen tutjes en dus moeizame dutjes, pedagogisch overleg en vooral mijn bliepende smartphone in de weg.

Geluksdag

Wij schoven naast elkaar de dag tegemoet als twee vreemden, onverschillig onderweg. Jij was nog onwetend toen je mijn ochtendspits verstilde en ik een voyeur werd die ons leven bespiedde. Ik zag me naast je zitten, op mijn plaats. Nog nooit was ik er mij zo van bewust: dit is het geluk aan je zijde hebben. Ik toeterde en zwaaide, schoof het raam naar beneden want zolang jij niets besefte, bleef ik een vreemde.

Een sonnet over 2014

In de wolken door één knal afgemaakt.Families wachtten angstig op een seintje.Een bedje werd voor het laatst opgemaakt.Tussen de brokken lag een boek van Nijntje. In West-Afrika was men het weerloostvan Congo tot de Liberiaanse stranden.Twee verzorgende helden zochten troostin elkaars hermetisch beschermde handen. Ook elders werden levens weggemaaid.Extremisten zijn marketeers en beulenmet Facebook als propagandakanaal. In Brazilië werden gazons gezaaid.Tous ensemble in de Belgische kleuren.4 weken lang leek de wereld normaal.

Oord van verderf

Luttele minuten voor Steve aan de grens van de wetteloosheid komt, trekt hij zijn handschoenen wat strakker aan. Hij bijt op zijn onderlip en haalt diep adem. Zijn vader had hem gewaarschuwd voor dit oord van verderf, verrotting en vrijbuiterij. Maar hij moet er door. Nu zijn vrouw hoogzwanger is, moet hij van z’n spul af. Steve nadert de stofwolk die er eeuwig lijkt te hangen, als een dikke mist die ook zijn gedachten vertroebelt. Hij maant zich aan om gefocust te blijven en haalt een verkreukt papiertje uit de binnenzak van zijn leren jacket. Er staat in zijn eigen hanenpoten een citaat op geschreven dat hij als mantra bovenhaalt telkens hij het moeilijk heeft. Gesterkt door de boodschap, verleden heb je, toekomst moet je maken, legt hij de laatste meters af. Er is geen weg meer terug. Steve komt aan de grens. Hij schraapt zijn pijnlijk droge keel wanneer een gespierde latino traag maar vastberaden op hem afstapt. Er schuilt achterdocht tussen de plooien van zijn frons, en een cigarillo bengelt tussen zijn dunne lippen. De tattoos die zijn gespierde armen versieren, vertakken als een klimop tot aan zijn nek. De man vraagt kortaf:‘Wat heb je bij?’ Niet in staat om een woord uit te brengen, wijst Steve aarzelend naar z’n spul. De man blijft Steve strak aankijken, knikt bevestigend en zegt dan:‘Op ‘t einde van de straat aan je linkerkant.’ Die horde hebben we alvast genomen, denkt Steve opgelucht. Pas nu hoort hij de muziek die luid over deze puinhoop loeit. “There will be no next time” roept de zanger, wat hem op deze plek de stuipen op het lijf jaagt. Hij veegt met de rug van zijn gehandschoende hand de doemscenario’s van zijn bezwete voorhoofd en gaat strijdvaardig verder. “Keep cool, keep cool, keep cool”, mompelt Steve, terwijl hij zijn wagen aan de kant van de weg parkeert. Op het moment dat hij zijn spul uit de wagen neemt, roept een man met rode bandana om het hoofd hem toe vanop de afgesproken plek.‘Hey, wacht eens even! Zit je wagen vol?’‘Ja, waarom?’, vraagt Steve op zijn qui-vive.‘Ik ga je een dienst bewijzen’, zegt de man.‘Een dienst bewijzen?’, antwoordt Steve van zijn à propos gebracht. ‘Ja, en dat zal nodig zijn, geloof me. Ik zou niet zomaar over ‘t straat lopen met dat spul. Het is hier een nerveuse bedoeling en dan gebeuren er weleens ongelukken. Je wil niet weten wat ik hier allemaal al heb meegemaakt. Luister, parkeer je wagen maar aan de achterkant van de container. En als iemand je komt lastigvallen, dan zeg je maar dat de Fille zijn zegen heeft gegeven. Oké?’ ‘Oké. Merci, Fille’, antwoordt Steve, overdonderd door een vriendelijkheid die hij deze plek nooit had toegeëigend. Hij besluit zijn vooroordelen over het containerpark samen met het steenpuin weg te kieperen. Tijd om de kinderkamer af te werken. Tijd om toekomst te maken.

Verlies

Hard, ondraaglijk hart. Verdriet valt zwaar maar zinkt traag. De dreun ruimt plaats voor wegebbende echo’s als rimpels van zorgen voor altijd aan het oppervlak. Een vertroebeld beeld weerkaatst. Je kijkt naar jezelf, en toch zie je iemand anders.

Opleiding

Basisjaar Literair Schrijven (2012-2013) van Creatief Schrijven vzw.
SchrijversAcademie (poëzie) (2019-2021) van Creatief Schrijven vzw.

Publicaties

Het Gezeefde gedicht, ROER, Meander, 12P, A!manak Sprekende Ezels, Top 100 (Turing) Gedichtenwedstrijd.

Prijzen

1. 1 van de 4 winnaars van de gedichtenwedstrijd 'Ode aan de natuur' van het Agentschap voor Natuur en Bos. (2010)

2. Jeroen Serruys kiest mijn gedicht Geluksdag als 'Tip van de week' op Azertyfactor. (2015)

3. Het kortverhaal ‘Nutcase’ haalde de longlist van de schrijfwedstrijd ‘Barbiepop’. De wedstrijd was een initiatief van Schrijven Online en de Nederlandse Schrijversacademie. (2017)

4. Het gedicht 'Onderstroom' haalde de shortlist van een schrijfwedstrijd met diversiteit als thema. De wedstrijd was een initiatief van stichting Ongehoord! (2017)

5. Jan Ducheyne (2018) en Jeroen Bernaer (2018) kiezen mijn flitsverhaal In de duinen van Zeeland als 'Tip van de week' op Azertyfactor.

6. Het gedicht 'Boechout beweegt' haalde de top 3 van de wedstrijd 'Iedereen Dichter' van de gemeente Boechout. (2018)

7. Guido Eekhout tipt mijn prozagedicht 'Onverzettelijke traagheid' op Azertyfactor. (2018)

8. Winnaar van de prefinale en top 5 in de finale van DichtSlamRap: een podium voor woord in Boxtel. (2019)

9. Top 100 Turing gedichtenwedstrijd met het gedicht Leegstand. (2019)

10. Marjan De Ridder (co-)tipt mijn gedicht 'Als het daglicht sterft' op Azertyfactor. (2020)

11. Top 100 'de Gedichtenwedstrijd' met het gedicht Onverzettelijke traagheid. (2020)

12. Stijn Vranken tip mijn gedicht 'Lift' op Azertyfactor. (2020)

12. Eervolle vermelding van het gedicht 'Sluitingstijd' i.k.v. de Poemtata Poëziewedstrijd (2021)

13. Eervolle vermelding van het gedicht 'Octopussy' i.k.v. de poëziewedstrijd van Flirt Flamand. (2022)