Meer dan vijfentwintig jaar lang pendelde ik dagelijks met de trein naar Brussel en dat was heel dikwijls een echt avontuur.
Jarenlang ging het goed, af en toe eens een staking, af en toe eens een 'persoonlijk ongeval' (eufemisme voor iemand die het leven niet meer zag zitten en dus op het verkeerde spoor terecht kwam) maar al bij al heel betrouwbaar. Heen en weer in zo'n minuut of vijfenveertig.
En toen liep het mis. Een of andere nieuwe topman wou zijn stempel drukken op de goed geoliede machine en dat is de trein nooit meer te boven gekomen.
Een gewone ochtend in dat rampzalige treinjaar. Ik werd wakker gewekkerd om zes uur, zodat ik om acht uur kon punten op het werk. Alles verliep vlotjes en zelfs de trein vertrok op tijd. En dan begon het avontuur.
Het was winter en ijskoud, maar in de trein was het lekker warm. Ik verdiepte me zoals gewoonlijk in een boek en keek niet op of om.
Jarenlang reizen op hetzelfde traject geeft je een soort ingebouwde klok mee: 'Het geluid van het ondergrondse station in Mortsel', 'De tweelingbrug bij Duffel', 'Het station Van Mechelen' Zonder opkijken voel je waar je bent, hoor je waar de trein voorbijrijdt.
Ik voelde dat er iets niet goed zat, keek uit het raam en zag ... Antwerpen Noord. Nee, dit was niet het spoor naar Brussel. 'Ben ik op de verkeerde trein gestapt? Ben ik op weg naar Roosendaal?' Stilte in de luidsprekers.
De trein stopte met knarsende remmen, het licht ging uit. De luidsprekers bleven zwijgen.
Na tien minuten malende gedachten en vragende ogen naar de medereizigers 'Wat is hier aan de hand? Zijn we gekaapt?' Eindelijk gekraak in de luidsprekers 'Geachte reizigers, de trein is op het verkeerde spoor terecht gekomen. We kunnen pas weer vertrekken richting Brussel (toch de juiste trein) als we toelating krijgen van het seinhuis. Gelieve ons te verontschuldigen voor de opgelopen vertraging'
Daar stond mijn trein naar Brussel op het rangeerstation Noord: richting Nederland. Dit station is nu het alom geroemde Park Spoor Noord. Zouden ze het rangeerstation in een park hebben veranderd om de treinen naar Brussel op het juiste spoor te houden?
Ondertussen was het bijna tijd om op het werk in te punten en de trein stond nog altijd in Antwerpen Noord. En het werd kouder en kouder, want samen met het licht was ook de verwarming uitgevallen. Ik deed mijn handschoenen en mijn jas weer aan en trappelde wat met mijn voeten om warm te blijven, maar veel hielp dat niet. Ik dook weer in mijn boek en probeerde te lezen in het halfduister om de kou te vergeten.
Eindelijk, rond negen uur, floepte het licht weer aan, begon de verwarming weer te draaien en kwam de trein in beweging, traag maar zeker. Traag, want het duurde bijna een half uur voor de trein het station Antwerpen Oost passeerde om dan eindelijk in Berchem het spoor naar Brussel weer te vinden.
Aan het einde van de rit, om elf uur, vroeg de stem in de luidspreker nogmaals of we haar wilden verontschuldigen. Een waarom ook niet? Onvoorziene omstandigheden horen altijd een beetje bij het reizen, ver of dichtbij. Bovendien had ik me lekker lang in mijn boek kunnen verdiepen met dank aan de verstrooide machinist.