de hond hangt met zijn voorste poten
half in de zetel.
hij probeert.
het is een subtiele verkenning, een geheime operatie
die hij desnoods gewoon zonder gevolg
veilig af zal breken
als hij ziet dat ik het zie.
hij heeft alleen die ene minuut onopmerkzaamheid nodig
om op mijn plaats te gaan liggen,
op mijn kussen,
in mijn knusse hoekje
en de rest van de avond met overwinnaarsblik
met niets te lokken zal zijn,
niets dat zijn heerschappij
nog in de weg zal staan.