Rust. Ik wil even rust. Ik hoop dat schrijven me een beetje zal helpen. Met alles op een rijtje te zetten. Orde. Duidelijkheid. Geen chaos. De chaos zal verdwijnen als ik hem neerpen.
Het ging even beter. Ik voelde me wat stabieler, ik voelde me gelukkig. Ik heb alles wat ik wil, nog steeds. Het enige wat ik nog mis, is mezelf. Een zelf om op terug te vallen. Dat heb ik niet. Echt niet. Ik laat mezelf in de steek en hoe hard ik ook probeer, ik vind me niet meer terug. Ik vind die IK niet meer, waarvan ik weet dat die er zit. Er is enkel nog een WIJ die ik me eigen maak en van waaruit ik functioneer, maar ik voel dat IK dat niet ben. Ik heb me leeggegeven. Alles gedaan om mezelf te vinden, en die persoon graag te zien. Maar als ik mezelf dan eens tegenkwam, dan haatte ik dat. Ik haat de persoon die ik ben. Dat klinkt zielig maar stel het je eens voor. Zou jij een persoon graag kunnen zien die constante aandacht en controle nodig heeft, die niet meer functioneert als ze dat niet heeft en op jou rekent om haar staande te houden, en gelukkig. Niemand kan dat. Ik al zeker niet. Dus snap je nu ergens waarom ik niet snap dat Nick me wel nog graag ziet? HOE IN GODSNAAM?
Hij is de enige reden waarom ik blijf vechten. Geloof me, het voelt als een gevecht. Ik ben 20 jaar en ik ben moe. Kapot. Ik vecht om mezelf graag te leren zien en een gezonde relatie aan te kunnen gaan. Maar het is me nog steeds niet gelukt. Ik weet niet of het ooit gaat lukken. Wat ik wel weet, is dat als het niet lukt, dat ik ermee stop. Ik zie het niet zitten om een heel leven op deze rollercoaster te zitten doordat ik mijn geluk in andere mensen zoek. Andere mensen kunnen je niet altijd gelukkig maken, ze zullen je zeker ook eens teleurstellen. Daarom dat de meeste mensen bij zichzelf dat geluk vinden. Omdat ze geloven dat ze goed genoeg zijn en liefde van anderen zullen vinden en verdienen. Maar ik leef vanuit de andere, dus als die me verlaat, dan besta ik niet meer. Dan heb ik geen reden meer om te bestaan.
Ik zeg altijd tegen mezelf dat ik het positieve moet opschrijven zodat het daar zwart op wit staat en ik het wel moet zien en geloven. Mijn handen leiden me echter telkens naar het negatieve. Ik typ en de chaos stroomt eruit. Maak ik daarmee een fout? Waarschijnlijk. Maar als de chaos hier zou kunnen blijven, dan heeft het misschien wel geholpen. Ik laat hem hier. Ik laat hem achter en ik probeer rust te vinden in mezelf. Rust. Rust brengt verdriet naar boven. Ik voel het zitten, in mijn keel en achter mijn ogen. Het drukt. Wil het eruit of is het gewoon blij dat er even rust is?
Ik denk vaak dat ik mijn hoofd wel al doorheb. Dat ik snap hoe ik in elkaar zit en waar dat verdriet en die chaos vandaan komen. Maar uiteindelijk weet ik het eigenlijk niet. Want als ik het wist, zou ik het dan niet kunnen begrijpen en aanvaarden? Ik zoek er woorden voor, maar er zijn geen woorden voor. Misschien moet ik een andere taal zoeken maar ik weet niet welke. Ik wentel me in woorden maar die brengen me geen rust. Ik heb geen voeling met schilderen, beeldhouwen of iets van die soort. Ik heb nooit muziek leren spelen en denk dat ik eerst veel geduld zal moeten hebben eer ik daar een soort van taal in zou kunnen vinden. Ik zit vast. In een lichaam, met een persoon die me vreemd is. Die me telkens saboteert. Nee, ik dissocieer niet, maar ik doe zo hard mijn best om gelukkig te zijn en het lukt me maar niet. Er is iets in mij dat me niet toelaat om gelukkig te zijn. Een persoon die zoveel pijn heeft dat die wel gevoeld moet worden. Maar ik heb geen tijd en geen zin om die persoon te leren kennen en die de kans te geven om zijn plaats in te nemen. Want als ik dat doe, dan ga ik een heel zware periode tegemoet en Nick ook. En als er nu iets is dat ik niet durf, dan is het wel gewicht op Nick en onze relatie leggen. Maar zo kan het ook niet verder.
Wat moet ik doen?