Dit is ons vaderland;
de ruïnes van de vaders zijn
opgetooid tot massa-appartementen,
kleine getto's waar zelfs joden niet langer welkom zijn.
“Hier zal de oorlog beginnen”, leg ik uit
“Wat is oorlog?” vraagt de kleine generant aan mijn vingers,
“oorlog is het spel der goden”, leg ik uit.
Ik lieg, want de oorlog is allang begonnen,
maar onder het mom van de fouten van onze vaders
willen we het niet weten.
De kleine generant weet het ook niet,
zal hij opnieuw de ruïnes van de vaders moeten optooien
tot kleurloze appartementen waar geen joden mogen wonen?
Hij weet zo weinig nog, de kleine generant,
hij denkt dat een oorlog bestaat uit dode indianen
die opstaan wanneer moeders met het eten het spel verbreken.
Hij gelooft nog in glimlachende gezichten, eeuwige liefde
en dat soort dingen,
een ruzie die altijd wordt opgelost door de vaders,
met elk jaar verdwijnt er een illusie uit zijn kinderhart.
Zal de generant aan mijn vingers
uiteindelijk nog enkel
een ruïne hebben om op te spelen?