ik ben op mijn mooist
als ik alleen ben
mijn hongerhuid afgestroopt
een oude pijn die in mijn aderen klopt
onder mijn getaande borsten
schuilt heimwee
naar een plek waar ik nooit eerder ben geweest
waar ik geen vreemde ben
in eigen bloed
naar de stad waar ik mijn goden ben ontgroeid
waar mensen niet denken dat ik ongelukkig ben
ik houd gewoon van stilte
in een wereld die nooit stopt met praten
ben ik op mijn mooist
als ik ver en lang van huis
zonder koffer
vol vergeten
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.