“Waarom ben je verdrietig?” Vraagt ze.
“Waarom ben je verdrietig?” Vraagt ze zichzelf.
“Omdat je huilt.” Antwoordt haar lichaam. “Hoor je het dan niet?”
Ze luistert heel aandachtig. Ze hoort de snelle en gestokte ademhaling en af en toe het gesnif van haar neus. Een kermend geluid vult de stilte.
“Ja.” Antwoordt ze.
“Zie je het dan niet?” Vraagt haar lichaam.
Ze kijkt in de spiegel en ziet haar rode gezwollen ogen zichzelf aanstaren. Ze ziet de tranen rollen van haar wangen die de met zorg aangebrachte make-up meenemen, de afgrond in.
“Ja.” Antwoordt ze nog eens.
“Proef je het dan niet?” Vraagt haar lichaam.
Ze likt zachtjes met het puntje van haar tong aan haar lippen en ze proeft het zout dat haar tranen achterlieten.
“Ja.” Antwoordt ze een derde keer.
“Voel je het dan niet?”
Ze voelt hoe de tranen eerst één voor één langzaam komen, om daarna als een stortvloed naar beneden te stomen. Ze voelt hoe ze daarbij steeds haar ogen moet dichtknijpen en nauwelijks open krijgt, zwaar geladen met water. Ze voelt haar lichaam op en neer gaan.
Ze voelt hoe ze stilletjes aan wegglijdt.
“Ja.” Antwoordt ze gebroken.
“Daarom ben je verdrietig.” Vertelt haar lichaam vastberaden.
“Maar als ik het verdriet hoor, zie, proef en voel moet daar toch een reden voor zijn.” Vraagt ze.
In de verte hoort ze een echo, eerst zachtjes en daarna luid en duidelijk weergalmen.
“Wees maar verdrietig.” Fluistert haar verdriet.