Het verlaten huis ademde mysterie. Eenzaam bovenop een heuvel keken zijn twee torens als wachters uit op de stad. Met piepende scharnieren opende het zijn ontzagwekkende poort.
Schoorvoetend trad ik in de voetstappen van degene die voor me liep, alsof ik daarmee elk spoor van mijn aanwezigheid wou uitwissen. Spontaan vormden we in kleermakerszit een kring op de vloer.
Meegaan was geen goed idee geweest, maar een vraag van Felix behoeft geen antwoord.
‘Heb je deze al geprobeerd?’, zei hij.
Ik nipte voorzichtig van het bruinrode drankje en vrijwel meteen werd ik overspoeld door een golf van misselijkheid. Het laatste dat ik me herinner is en het ritme van mijn hart dat synchroniseerde met de drup van het lekke dak.