Het is een open deur intrappen, jezelf vergelijken met anderen, daar word je niet vrolijker van. Niet doen. Aangezien bijna 30 en slimmer met de jaren, vergelijk ik mijn billen niet meer met die van modellen uit de Women's Health (zelden) en vergelijk ik mijn kledingkast niet meer met die van Kim Kardashian (soms). Je lifestyle onder de loep leggen langs die van the Rich and Famous, you're not gonna have a good time. Maar met al die normcore hier in suburbia sluipt er een nieuw soort groen vergelijken langs de achterdeur mijn leven in. Vergelijken met je peers. "Als je vriendje van de brug springt, spring jij dan ook?" Kinderen vertellen we voor henzelf te denken. Maar hoe vaak denken, beslissen we voor onszelf als volwassenen? "Hebben jullie nog geen kinderen? Wij wilden liever geen oude ouders zijn" "Wij wilden liever trouwen vóórdat we kinderen krijgen" "Wij wonen eind 2018 in ons nieuwe huis" Ik weet niet aan welke wedstrijd ik mee doe, maar ik heb het gevoel het laatste kind te zijn dat op de bank zit bij de les L.O. (Geen onbekend gevoel trouwens) De vriend kent dit gevoel niet, pikt ook geen vibe op van peers met hun verhalen. De vriend leeft alleen voor zichzelf en in dit moment. Zoals de hond. Eten is lekker. Slapen is chill. Buiten rondrennen top. Vandaag al eens een rondje buiten rennen, het kan maar helpen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.