Hij was er al toen ze aan kwamen gewandeld. Over zijn schouder hing een linnen tas zag Sarah. Hij groette Claire en kuste haar op de wang.
‘Proficiat, schat,’ zei hij tegen Sarah en kuste ook haar, maar op het voorhoofd. Hij streek met zijn wijsvinger even over haar neus.
‘Jij natuurlijk ook proficiat Claire,’ zei hij verontschuldigend terwijl hij Sarah losliet, ‘ik zou nog vergeten dat het ook jouw verjaardag is.’
‘Dat heb je met tweelingen,’ zei Claire lachend.
Sarah kaatste het knipoogje dat haar zus haar toezond terug zonder er werkelijk aandacht voor te hebben. Het woord schat echode in haar hoofd. Sinds ze samen waren, gebruikten Maarten en zij zelden koosnaampjes. Ze vond het iets klefs hebben. Van verliefde tieners kon je het verstaan dat ze elkaar liefje of schat noemden. Op die leeftijd denk je dat dat hoort, net als elkaars hand vasthouden wanneer je samen naar school fietst. Als het al gebeurde, was het Maarten die koosnaampjes verzon, nooit zij. Maar waarom nu? Nu Claire erbij stond? Ze probeerde haar ergernis weg te duwen. Geen gepieker vanavond, geen schuldgevoelens – tegenover niemand. De avond onbevangen op zich af laten komen, dat had ze zichzelf voorgenomen.
De Italiaanse eigenaar van het restaurant stond achter de bar op een rekentoestel te tikken toen ze binnenkwamen. Met zijn bril op het voorhoofd en gestrekte armen kwam hij achter de bar vandaan.
‘Le sorrelle Temminck!’ riep hij uit en kuste Claire en Sarah omstandig op beide wangen. Zijn uitspraak had iets van een besnorde ober in een tekenfilm. Temmienk zei hij en rekte de ‘ie’ lang uit, alsof hij wel wist dat de klanten dat van een Italiaan in het buitenland verlangden. Hij speelde zijn rol met overgave. Met de handen plechtstatig voor zijn buik gekruist en een schuin hoofd boog hij voor Maarten.
‘Signor … ?’ vroeg hij.
‘Dit is Maarten,’ zei Sarah, ‘mijn vriend,’ en ze legde even haar hand op die van hem.
De eigenaar trok grote ogen en knikte goedkeurend. Met gestrekte arm nodigde hij hen uit plaats te nemen aan een tafeltje voor drie.
De man was een vroegere collega van hun vader. Enkele jaren terug had hij het meubelbedrijf verlaten en was hij op zijn eentje een restaurant begonnen. Er was hoogstens plaats voor tien mensen. Sarah en Claire kwamen er tweemaal per jaar. Een keer voor hun verjaardag en enkele maanden later om het einde van het academiejaar te vieren. Normaal waren hun ouders er ook bij. Nu had Sarah haar moeder kunnen overtuigen thuis te blijven. In juni, had ze gezegd, dan regel ik wel dat jullie Maarten eens zien. Terwijl ze haar jas aan de eigenaar gaf en ging zitten, was ze opgelucht dat haar ouders er niet bij waren. Ze keek ongemerkt naar haar zus. Claire was iets over haar eindwerk aan het vertellen. Sarah had haar vanmorgen de nieuwste roman van haar lievelingsauteur gegeven. Voor Claire, had ze erin geschreven, mijn lieve tweelingzus. Van haar had Sarah een vegetarisch kookboek gekregen. Ook zij had er een opdracht in geschreven. Om samen met Maarten van te genieten, stond er.
Een jongen kwam binnen met een motorhelm onder de arm en verdween door een klapdeur in de keuken. In de deur was een patrijspoort uitgespaard, zoals in de kajuit van een schip. Vijf minuten later kwam de jongen opnieuw tevoorschijn en nam drie menukaarten van een tafeltje naast de bar. Nadat hij elk van hen een kaart had gegeven, rolde hij een krijtbord met de weeksuggesties dichterbij. Alles was in het Italiaans opgesteld, zodat hij wel een tijdje zoet was met hun vragen te beantwoorden. Op aandringen van Claire bestelden ze alvast een bord antipasti.
‘We zijn jarig of niet soms?’ zei ze en sprak Maarten plagerig toe. ‘Als jij braaf is, mag jij ook een hapje.’
De pruillip die hij trok, maakte hen aan het lachen. Hij kon triest kijken als een labrador. Wanneer hij dat opzettelijk deed, was het onweerstaanbaar komisch. Claire klapte in haar handen van plezier.
‘Doe dat nog eens Maarten, toe.’
Sarah zag dat hij gevleid was door haar aandacht.
Hij legde ditmaal zijn hoofd op zijn arm, trok opnieuw een beteuterd gezicht en keek vanop tafel met grote ogen afwisselend naar Claire en Sarah. Intussen zuchtte hij en stiet een zacht gegrom uit. Claire kwam niet meer bij. Ook Sarah moest lachen. Toen de ober de keuken uitkwam en op hun tafeltje afstevende, kreeg het tafereel iets van een klucht. Maarten zat met zijn rug naar hem toe en bleef nietsvermoedend grommen en zielig kijken.
‘Gaat het met meneer?’ vroeg de jongen gespeeld ernstig toen hij naast het tafeltje verscheen.
Claire proestte het nu uit.
Maarten deed of hij schrok, ging recht zitten en depte zijn mond met een servet.
‘Excuses,’ mompelde hij.
De jongen glimlachte en zette een schotel met hapjes op tafel. Daarna ging hij achter de bar iets klaarmaken. Na enkele minuten kwam hij terug met een dienblad met daarop drie glazen.
‘Aperitief van het huis’, zei hij.
‘Bravo’, riep Claire en begon in haar handen te klappen.
Sarah en Maarten klapten na een korte aarzeling mee, tot de eigenaar uit de keuken kwam gelopen. Hij had een witte jas aangetrokken die met een rij blinkende knopen overlangs bijeen werd gehouden en maakte nu een lichte buiging. Na nog een kushandje richting hun tafeltje te hebben geworpen, verdween hij opnieuw. Gedurende beide momenten waarop de deur naar de keuken openzwaaide, was even het gedempte geluid van een radio te horen geweest.
Dit is een kort fragment uit een langer verhaal.