Ik ben een trekpop, het bleke touw.
Het klosje dat mijn trage pas bezit;
het kostuum trekt zich aan, is goed van snit;
mijn slanke lichaam buigt alleen voor rouw.
Elk stoel of tafel ademt als mijn vriend;
ik pak stof, een heerlijke dialoog,
hou van het verdiende applaus, het betoog;
mijn meester die mij avonden bedient.
Ik voel mij weleens slap, sta moeizaam op,
eet dan de bühne, het spel van het licht,
en draai mij in zijn eindeloos verhaal.
Achter het decor lacht het touw en strop;
schminkt het ijzige masker, het gezicht
van de altijd zo smachtende zaal.